woensdag 21 december 2011

Ellendeling

Iedereen zal het vast herkennen.
Het einde van het jaar is in zicht en met dat die kreet door je hoofd heen gaat neem je onbewust de tijd om het afgelopen jaar te herleven.
Dit moment wordt dan vaak vervolgd met een zucht en geldt ook gelijk als een afsluiting van deze herdenking.
Want ja mensen, wat maken we veel mee.

Tijden van ellende. Tijden van vreugde.
Het is er allemaal geweest.
That´s the way it goes zou je zeggen, maar hey..
Ik ben ook maar gewoon een opgroeiend kind.

En op de een of andere manier zijn het toch vaak de tijden van ellende die me als eerste te binnen
schieten, dit omdat het juist de momenten zijn waarin je extra veel leert, jezelf eens flink tegen bent
gekomen en vanuit daar een onderscheid weet te maken van wat voor jou als echte ellende aanvoelt en wat niet.

Een paniek gevoel neemt voor even mijn lichaam over.
Met dat de tijd van ellende mijn gedachtegang kruist besef ik mij dat deze tijden, geweest zijn.
Zij zijn niet langer meer bij mij, laat staan dat zij mij zijn.
Maar hoe kan ik, na al die tijden op ellende gefocust te zijn, ineens met lege handen staan?
Lege, ellendeloze handen.

Het besef dat een mens vaak alle negatieve dingen onthoud, benoemd of ziet is voor mij een feit,
maar wat nou als ik geen negatieve dingen meer in mijn leven heb?
Voor het eerst kijk ik terug op iets wat ik ervaarde als ellende, in plaats van er midden in te zitten.
Het onbewust naar ellende toeleven is wat ik deed, het misschien ook wel de schuld geven zodat
ik een verklaring had voor mijn gedrag of een bepaalde situatie.

En nu moest ik het zelf doen, had ik ellende niet meer om mij de nodige back up te geven.
 Het paniek gevoel zakt weg en wordt vervangen door rust.
Dus dit is wat ze bedoelen wanneer men zegt dat er iets van hun schouders af valt.
Met dat de rust zich met mijn herleef moment komt bemoeien, komen ook gelijk alle positieve momenten
van het afgelopen jaar op me af.
Want wat heb ik veel positieve dingen.


Zo is de eind conclusie dat de meeste mensen moeite hebben met het laten overheersen van positieve momenten in plaats van de negatieve en ik was daar 1 van.
En dat terwijl het negatieve je juist leert al het positieve optimaal te beleven.
Dus zo ellendig is ellende niet.

ZUCHT. 

vrijdag 11 november 2011

Eindeloze koelie toelie.

"Wauuuw Eva vertel me, hoe was het?!"
Is de vraag die ik de afgelopen dagen voor mijn kiezen gegooid heb gekregen nadat ik terug was uit India en ik ze zonder pardon beantwoordde en daar dan ook gelijk een extra intro, kern en slot, wat eigenlijk geen slot is, aan toevoegde, want zo vertel ik mijn verhalen. Eindeloos zijn ze.

Zo ervaar ik deze trip naar t oh-zo-geweldige India ook. Eindeloos.
En de vraag is, hoe hebben zij het voor elkaar gekregen mij kennis te laten maken met Eindeloos?
Eindeloos is perfect in mijn ogen, het laat je t eeuwig beleven.
Zouden er niet vreselijk veel mensen rondlopen, die Eindeloos willen ervaren?
Eindeloze liefde, Eindeloze zomers, Eindeloze leermomenten, Eindeloze vriendschap, Eindeloos leven.

En ik heb de kans gekregen om dit ook te mogen ervaren, en wat ben ik daar dankbaar voor.

Ik ontwaak door een por van mijn vader die zich rechts van mij bevindt in het vliegtuig.
Vreselijk vind ik dat, als iemand me wakker maakt.
Maar nu vond ik het prima, want ik wist waarom hij dit deed; we waren veilig gelandt in India, New Delhi om precies te zijn.
Ik pakte mijn spulletjes bij elkaar die zich in de vouwen van mijn vliegtuigstoel hadden genesteld terwijl ik in slaap gevallen was zoals mijn bril, pen en mijn notitieboekje waar ik al een aantal dingen in geschreven had. Want ja, de gedreven schrijfster die in me zit hield natuurlijk haar notitieboekje goed bij zich.
Nadat ik mijn tas gepakt had, mijn broek had opgetrokken en mn bril weer had opgezet zodat ik kon zien hoe de Indiase mensen om mij heen met sari's en tulbanden uit hun slaap ontwaakten, kon ik het vliegtuig uit stappen, zo het trapje af.
Ik buk een beetje, de uitgang van het vliegtuig is vrij nauw. Met dat de Indiase lucht mijn uit de uitgang gestoken hoofd verwelkomt voel ik het, ik ben thuis.
Het ikbenthuis gevoel werd al gauw door schaamte vervangen, want wat wist ik nou eigenlijk van India?

Verdomd veel is mijn antwoord.
De kracht van de mensen die daar wonen, de afgunst, de manier van communicatie, het doorzettingsvermogen en de kijk op het leven, ik wist het allemaal te plaatsen.
Want oh mijn god, wat lijk ik veel op die mensen. En die mensen waren mijn familie.

Onbewust was ik toe aan familie, was ik toe aan een ander soort van geborgenheid. En ik kreeg het, zonder twijfel.
Er was zelfs zo weinig twijfel, dat ik het als negatief ervaarde. Overladen door emotie, overladen door een band waarvan ik niet kon benoemen wat het was.
Alsof iemand een A4-tje vol met tekst tegen je voorhoofd aan drukt, en van je verwacht dat je voorleest wat er staat. Maar als iets te dichtbij komt kun je het niet lezen, dus hoe ga ik dit ooit aan hen voorlezen?
De agressie kwam in mij naar boven, ik draaide door van liefde. Letterlijk een ongelezen liefde ,want dat is wat mijn familie me gaf. Zoveel liefde dat ik me er ongemakkelijk door ging voelen, ik snapte het niet hoevaak ik het ook overlas.
Van de 100 energiepunten die ik per uur automatisch aanmaakte namen zij er per uur zeker 98 weg, zonder overleg. En doordat mijn lichaam de overgebleven 2 automatisch wilde bewaken reageerde ik fel, want ik wil mijn laatste energiepunten niet kwijt. Dit zou dan betekenen dat ik me totaal over geef en hey.. Zo is Eva niet.

En toch deed ik het. Eva is zo wel. En omdat ik het losliet, kon ik het ervaren. Eindeloos ervaren.
Ik kreeg de vraag wat nou het meest bij me is gebleven, en wat ik mee heb genomen naar Nederland.
Ik heb Eindeloos Ervaren meegenomen, en ik geniet.

Door de blokkade die je gewend bent te verzetten, of als je er aan toe bent, de blokkade te verwijderen, ervaar je dingen optimaal. Klinkt logisch zou je zeggen, maar dit was voor mij een gigantische eyeopener.
Zij wilden mijn aanwezigheid eindeloos ervaren, en door het lef wat zij hebben gooiden zij blootstelling op tafel waardoor zij mijn aanwezigheid ook prima konden ervaren.

Ik besefte mij dat ik, als persoon zijnde, automatisch blokkeer om bepaalde dingen,situaties, voor te zijn.
Maar wat houdt voor zijn in als je niet ervaart, en dus eigenlijk achter loopt?


Ik wil niet langer achterlopen.
Kom maar op met die vragen, ik kan eindeloos praten.

zaterdag 15 oktober 2011

MAMA, IM A MILLIONAIRE.

Nieuwe dit, nieuwe dat. Dure kleding, dure auto. Het hebben van gezag, het hebben van status.
Steeds vaker zie je het gebeuren om je heen, dat mensen worden meegesleurd in bovenstaande
eigenschappen, het aanschaffen van materialen die status weergeven en vanuit daar gezag proberen uit te oefenen op de mensen om hun heen.
En dit is slechts de beginfase van een slecht ontwikkelde eigenschap, namelijk opscheppen.

Vreselijk vind ik het als mensen opscheppen. Het is in mijn ogen eigenlijk een soort van overtuigen dat diegene het goed heeft, een soort onzekerheid die hij op dat moment probeert te bevredigen zodat wanneer hij naar bed zal gaan, uitstekend slaapt.
Het gezag willen uitstralen naar andere mensen, dat doen opscheppers. Het opdringen van hun onzekerheden, dat is het.

Maar ik heb helemaal niet de intentie om mijn gezag uit te stralen naar de mensen om mij heen.
Ik heb helemaal niet de intentie om status weer te geven.
Ik heb helemaal niet de intentie om mijn onzekerheid op andere mensen te projecteren door middel van opscheppen.
Ik heb helemaal niet de intentie om de slecht ontwikkelde eigenschap opscheppen, te creëren.
Maar ik ga toch echt opscheppen.
En hard ook.
In iedereen hun gezicht zeg ik het gewoon, omdat het ook zo is. Ik heb het, en dat is wat mij toch echt gezag laat uitstralen.
Dit is serieus een factor die ik aan iedereen wil opdringen, waarvan ik wil dat iedereen het weet.
En dus zeg ik het. Ik doe het, ik schep op.

Namelijk dat..


..IK RIJK BEN DOOR MIJN VRIENDENGROEP, DAT MIJN VRIENDEN, DE LEUKSTE, BESTE, GRAPPIGSTE, DOMSTE, MEEST DOELLOZE EN DE KNAPSTE OOIT ZIJN, DAT
ZIJ MIJ GEZEGEND LATEN VOELEN EN DAT IK DE HOOGSTE STATUS HEB DIE IEMAND OOIT ZAL HEBBEN.

vrijdag 14 oktober 2011

lief cadeautje

Ik zeg het jullie eerlijk, ik hou van cadeautjes krijgen. Niet persee grote cadeau's, kleine cadeau's doen het meest met me. De gedachte erachter laat me stralen want die persoon heeft door middel van iets kleins toch de drang gehad het voor je mee te nemen, gewoon omdat diegene je even wilt laten weten dat ie van je houdt.
En op het moment dat ik het cadeautje in mijn handen krijg, duurt het vaak even voor ik het uitpak. Want daar gaat het niet om, het uitpakken. Het gaat om wat ik in mijn handen heb terwijl ik de gever aankijk en het contact wat je dan samen hebt. Stralen laat het me, echt stralen.

Mijn lieve grote zus is ook zo, van de cadeautjes. Altijd neemt ze iets voor haar kleine zusje mee en dit herinner ik me al vanaf dat ik een nog kleiner zusje was dan dat ik nu nog steeds voor haar ben.
En ik kan echt met zoveel trots vertellen dat ik weer een cadeautje heb gekregen. Maar dit cadeautje, wauw.

Ik ontving het paar maanden terug, en ik heb het nog steeds niet uitgepakt. Maar ik weet al wel wat erin zit.
Dit cadeautje weet niet dat wanneer het is uitgepakt, deze door mij word ontvangen met zoveel liefde.
Dit cadeautje weet niet dat zelfs voordat ie uitgepakt was me al zo heeft laten stralen.
Dit cadeautje weet niet dat ie zonder twijfel het allerleukste cadeautje ooit blijft.
Waarom weet ie dat nog niet?

Omdat dit cadeautje nog veilig in mijn grote zus haar buik genesteld zit.
Mijn kleinste en grootste cadeautje tegelijkertijd, i love you allready.

KUS EN GA

"Yoooo homooooo, Blijf je nog lang chillen?" Een doodnormale openingszin voor ons. En zo begon ik ook
het telefoongesprek toen ik hem belde, mijn maat, die trouwens een erg verontrustende verslaving heeft met een cognac genaamd Vieux, terwijl ik naar het station liep met in mijn achterhoofd het plan me toe te voegen aan de chill-sessie die mijn vrienden en mijn Vieux-maat op dat moment aan het uitvoeren waren.
Na wat wikken en wegen kwamen we met zn alle tot de conclusie dat ze me zouden halen, in een auto welteverstaan. Dit nam ik natuurlijk voor lief en wachtte braaf bij de 'Kiss&Go' op het centraal station terwijl ik de verpakking van mijn zojuist gekochte broodje open scheurde en besloot hieraan te beginnen.

Na een minuut of 20 gewacht te hebben en al enkele "Yooo homooos waar zijn jullie" gepleegd te hebben, maakte ze hun entree op het station, bij de afgesproken spot Kiss&Go. En niet zomaar een entree.
Met een bus, Hooijskuur achter het stuur, mijn liefste titi uit t raam hangend met een pet achterstevoren en mijn Vieux aanbiddende maat achterin, met maar liefst de auto, of zal ik zeggen schuifdeur, open.
 Gangster muziek pompt de bus uit en een "WADDUP PLAYER STAP MAAR IN" kreet mede mogelijk gemaakt door titi vervolgde deze entree.
Nadat ik was bijgekomen van mijn lach aanval stapte ik in en besefte ik mij dat alleen mijn lompe vrienden dit soort geweldige acties kunnen uitvoeren en ik door deze acties alleen maar meer van ze ga houden.

Maar na deze geweldige entree liet Kiss&Go mij filosoferen.
Kiss&Go. Kus en ga.


"Ach Eva, laat het toch gaan!"
Iets wat ik vrij vaak naar mijn hoofd geslingerd krijg, want tsja. Ik kan weinig dingen laten gaan.
Laten gaan?
Ja je weet wel, dingen loslaten enzo. Situaties waarin je je bevindt en dan heel verstandig afscheid kunnen nemen van deze situatie, gewoon omdat het daar tijd voor is.
Dat gedag zeggen tegen een bepaalde situatie is voor mij slechts een eigenschap die mijn vrienden vaak wel hebben en waar ik dus alleen met veel bewondering naar kan kijken.

Als je dingen loslaat is het omdat je beseft dat je er genoeg tijd aan hebt besteed, je beseft dat hetgeen waar je gedag tegen moet zeggen ervoor zorgt dat je niet verder komt in je leven.

En groot gelijk geef ik ze, dingen komen en dingen gaan.
Maar als ik een ballon krijg, een mooie ballon in mijn lievelingskleur, waar ik het echt goed mee kan vinden, waarom zou ik die dan ooit los willen laten? Ik heb deze ballon immers ook aan willen nemen, dus dan kan het toch niet zo zijn dat er een moment komt dat ik de reden van aanname niet meer ervaar en hem dus loslaat?

Ik wrijf over mn voorhoofd. Knallende koppijn krijg ik van dit soort gedachtes.
Situaties loslaten, situaties filteren.
Ik ben net een koffiefilter die het niet doet, waardoor ik uiteindelijk slappe koffie maak met van die hele koffiebonen erin die stiekem door de filter heen zijn geglipt zonder gemaald te worden.
Ik moet van mezelf dingen die zijn geweest, situaties die veranderen, accepteren. Accepteren is dus in mijn
geval loslaten. En wanneer ik dit niet doe zal ik deze slappe koffie behouden.
Zo is dat ook met Kiss&Go. Kus, teken van acceptatie van het moment wat daarna gaat komen, namelijk Gaan, omdat het daar tijd voor is.

Ik ben er over uit.
Ik kan dingen heus wel accepteren. Ik kan ze ooit heus wel loslaten.
Zolang mijn maten me altijd maar op blijven pikken nadat ik een Kiss&Go heb beleeft.


Iloveyouall.<3

donderdag 13 oktober 2011

Teringleiers

Fuck wat is het koud. Terwijl de kou mijn lichaam betast trek ik onder aan mijn jas en wikkel ik mijn sjaal steviger om mijn nek. Ik denk aan bepaalde uitdrukkingen die me zijn voorgeschoteld, adviezen die op mijn pad kwamen.
"Eva, tijd voor een schone lei" is wat een man in zijn bureaustoel laatst tegen me zei.
Lei. Ook zoiets. Een krijtbordje die je kan uitvegen wanneer je zelf wilt. Zacht wrijven zie je nog sporen,
hard wrijven zie je de groeven van je schuursponsje en met een natte doek droogt het met vlekken op. Dus eigenlijk blijft ie altijd vies.

Het zet me aan het denken. Wat is er eigenlijk mis met het feit dat je lei niet meer zo schoon is?
Vies zijn is heus niet vies.

Toch wel  Eva.
Vies zijn is fataal. En dit merk je aan de mensen om je heen.
" Oh daar heb je dr.." Of " Ha! moet je kijken. Dat is toch die ene.."
En juist deze mensen laten me leven in de illusie dat hun een schone lei hebben en ik ze daarom iedere week in de stad zie om schuursponsjes te kopen en zo hun krijtbordje zuiver houden.
Maar ik besef me, het is niet de schuurspons die hun lei zo schoon houdt, het is eigenlijk mijn vieze lei en die van vele anderen, die hun lei schoon houdt.

Zonder de mensen die misstappen maakten, de mensen die durfden naar links te gaan in plaats van rechts en uiteindelijk erachter kwamen dat zij de verkeerde keuze gemaakt hadden doordat zij in een modderplas vielen, zou er geen vies of schoon meer zijn.

Ik keek op tegen die mensen met een blinkende lei, ik wilde ze vragen hoe het nou voelde om schoon te
zijn. Wilde ze vragen hoe het voelde om te kijken naar vieze leien terwijl ze die van zichzelf aan het poetsen waren, of zij geen brandende vragen hadden aan mij, mensen met een vieze lei.

Ik leg mijn lei neer en gun mijzelf de tijd om te observeren hoe deze schone mensen te werk gaan.
Mijn conclusie is dat zij zodanig geobsedeerd zijn dat zij zich nergens anders meer mee bezig kunnen houden als hun eigen lei en de schoonmaakwerkzaamheden daarvan.
Iemand met een vieze lei willen zij helemaal niet in de buurt hebben,
want stel je voor dat hun lei ook vies zou worden.

Ik pak mijn krijtje en begin mijn lei driftig viezer te maken. Ik zie de schone mensen nieuwsgierig naar me kijken, benieuwd welke misstap ik nu publiekelijk via mijn lei met ze zal delen.
Ik draai mijn lei om als ik klaar ben met kladderen, ze mogen het allemaal lezen:

EEN SCHONE LEI ONTSTAAT PAS ALS JE IN STAAT BENT TE HELPEN BIJ HET SCHOONMAKEN VAN ANDERSMANS VIEZE LEI.

Take a chance and get Lucky

Ja ik ben boos. Nee ik heb er geen begrip meer voor.
Hou op met praten, je hebt al zoveel uitgelegd.
Iedere keer weer hetzelfde, ik wil geen kansen meer geven.
Kansen geven en jouw definitie van een kans gaan niet samen in mijn leven.


KLAAR MET KANSEN

Wat versta jij onder het begrip 'kans krijgen'?
Het verteld je dat je je tegen een rand hebt begeven, het eigenlijk
al verpest hebt, en een aantal stappen terug moet doen.

Zoveel soorten kansen.

Eens kans die je krijgt omdat je de vorige niet zag.
Een kans omdat ik weet dat je meer bent dan dit.
Een kans omdat ikzelf ook in deze situatie gezeten heb en weet hoe het kan zijn.

Een kans die je krijgt omdat je het vertrouwen van mij hebt beschaamd. 

Waarom zou ik een kans geven aan jou als je de 1e kans, waarvan ik niet benoemde dat het daadwerkelijk een kans was, verpest hebt?
 Waarom zou ik jou nog aangeven waar mijn veiligheidszone zit als je er eigenlijk al dwars doorheen bent gegaan?

Waarom zou ik me eigen zo willen blootstellen aan jou terwijl je de waarde niet inziet van een kans?
En waarom zou ik mijn vertrouwen opdringen om je het vervolgens weer te laten beschamen?  
Ik weiger om mezelf een blinddoek voor te houden en een kans, een nieuw hoofdstuk van mijn leven, aan je te geven en te geloven dat het goedgaat.

Als je de kans echt zo graag wilde, had je die nooit verprutst toen er nog geen kansen in het spel waren.
Jaren in gevecht met mezelf en de kansen die ik je absoluut niet meer wilde geven.


Ik wil mezelf niet kwijt maar jou al helemaal niet,
Geef me alsjeblieft nog een kans.

vrijdag 30 september 2011

BOEMAN

Ik heb zo'n vriendin.
Zo ene die op alle situaties die zich voordoen antwoorden heeft.
Zo ene die door haar nuchterheid tijdens een doelloze discussie de discussievoerder 2 opties durft te geven:
 1) Of je blijft discussie voeren en legt je er niet bij neer dat ik er anders over denk.
 2) Of je hakt de knoop door en we gaan rustig verder met waar we gebleven waren. 
Zo ene die het ook voor elkaar krijgt op dat moment om de discussievoerder voor optie 2 te laten kiezen.
Zo ene die mensen motiveerd als zij potentie ziet in iemand, maar ook eerlijk is wanneer zij totaal geen potentie ziet.
Zo ene die eruit ziet alsof zij nergens bang voor is.
Zo ene die durft te zeggen als zij wel ergens bang voor is.
Zo ene die vaak door dit allemaal, helemaal misplaatst wordt.

Boeman. Zo noemt ze zichzelf.
Ik lach terwijl ze me verteld dat ze zichzelf zo noemt, maar zie aan haar dat ze het meent.
Ze verteld het met een bepaalde klank, ze laat Boeman zo negatief klinken.
Maar is boeman zijn eigenlijk negatief?

Ik denk na. Boeman, hoe is dit woord ooit ontstaan? Ik leg de link naar Boe & Man.
Er moet ooit een man geweest zijn die iedereen liet schrikken. Boe zei die dan.
Dat is eigenlijk wat zij ook doet, ze laat mensen schrikken met haar directheid. Een onverwachts compliment of een felle reactie, dat doet zij. En als ze me uit t niets zegt dat ze echt trots op me is, schrik ik ook. Want het is een opmerking die recht uit haar hart komt en ze zegt het gewoon, zomaar, omdat ze het zo voelt en met me wilt delen. En wie doet zoiets nou nog tegenwoordig?

Als ik een horror film kijk, heb ik een hekel aan die momenten. Die schrik momenten, waarvan je weet dat ze eraan komen en dat gevoel wat schrik je meegeeft. Bang ben ik dan.
Doordat Boeman ze laat schrikken, worden mensen bang. En als iemand je bang maakt, ben je niet leuk. En als je niet leuk bent, ben je negatief.
Maar wat deze film eigenlijk met mij doet, is mij confronteren met mijn angsten. Daar heeft deze film het lef voor. En doordat ik mijn angst onder ogen ben gekomen na het kijken van deze horror die 1,5 uur duurde, ben ik bewust van mijn zwakke punt en heb ik wat geleerd.

Dat is t. Van Boeman kun je leren. Boeman is eigenlijk iemand die eigenwaarde heeft en het lef dit door te geven aan anderen, hen te leren dat er niets mis is met duidelijk zijn. Het lef heeft mensen te laten schrikken met confronterende feiten. Die durft te zeggen waar het op staat, negatief of positief, juist omdat de Boeman met je begaan is.
 En wie is er, tegenwoordig, nog openlijk begaan met iemand? Wie van ons staat op het station tegenover een meisje met leuke schoenen aan en durft naar haar toe te stappen om haar te vertellen dat haar schoenen super zijn, wie? Ik niet. Zij wel.



En buiten dat heeft ook Boeman haar wederhelft..

..En dat ben ik, je Boevrouw.

woensdag 21 september 2011

Gekke Gerrit

"Wat denkt ze wel niet? Daar ben ik verdomme geen 60 voor geworden!"
Dit is mijn moeder die mij gefrustreerd verteld wat ze die dag meemaakte, terwijl zij alle hoeken van de kamer afging om het af te stoffen, dingen recht te leggen en ondertussen haar vraag nog een aantal keren herhaalde. Want dat is wat ze doet als ze boos is, poetsen. Vloeken en tieren en ondertussen alle schoonmaakwerkzaamheden verrichten.
Ik volg haar, zonder een woord te zeggen, met mijn ogen. Links, rechts, de hele huiskamer door. En 3 keer terug.
 Zolang ze niet boos op mij is, vind ik het heerlijk om naar haar te kijken. Een grote glimlach komt tevoorschijn op mijn gezicht terwijl zij de vensterbanken horizontaal en verticaal af doet, en mij verteld dat er niet met haar te sollen valt.


"JA JONGEN, DENK DAAR MAAR IS OVER NA!" zeg ik, rennend door het huis met de vaatdoek tegen mijn toenmalige (hadiknooitmoetendoen) vriendje.
"Wat denk je nou? Ja nu heb je niks meer te zeggen he?" Ik kijk mijn (hadiknooitmoetendoen) vriendje aan en voel dat mijn ogen te vergelijken zijn met een open haard. Een en al vuur, er is geen hout meer nodig en koud heeft niemand het meer,de haard is aan.
Met dat ik de lamp weer neer wil zetten, het vaatdoekje onder de lamp vandaan haal en de boze poets-sporen me aankijken, stop ik. Ik stop met poetsen en verstijf.
Want oh..mijn..god. Het is ontdekt. GG is ontdekt.

GG. Het GerdaGen, ook wel GerdapoetsGen genoemd.
Gerda, mijn moeder.
De moeder die een stappenteller om zou moeten doen als ze boos is, en dan een wereldrecord neer zou zetten van meeste stappen in 1 minuut.

 Ik blijf verstijfd naar de lamp staren die ik in mijn linkerhand vast heb en in de rechterhand nog steeds mijn vaatdoekje.
Mijn (hadiknooitmoetendoen) vriendje zit stomverbaasd op de bank zich af te vragen waar deze mood-swing ineens vandaan komt.
 Ik ben met stomheid geslagen dat ik Gerda zojuist aantrof in deze discussie, het GerdapoetsGen is zojuist ontdekt in mijn lichaam.

Ik lach. Ik kom niet meer bij en zet de lamp terug op de plek waar ie hoort, zonder hem verder af te stoffen terwijl GerdapoetsGen dat wel van plan was. Ik keek mijn toenmalige (hadiknooitmoetendoen) vriendje aan en lachte samen met hem. Hij lacht voorzichtig mee, in de hoop dat ik geen vervolg maak op de ruzie.

Nee, ik vervolg mijn discussie niet. Ik lach en blijf lachen, het Gerda-gen is een feit.
En weet je wat, ik vind het vreselijk, maar prachtig.

Ik koester mijn Gerda en haar poets-gen nu nog meer dan dat ik stiekem al deed.






Maar goed ook, want zonder mijn Gerda-gen zou ik nooit iets schoonmaken.

zaterdag 17 september 2011

!@#$*(!AARGHH

Iedereen kent het, een moment van !@#$*(!AARGHH. De kreet. De kreet die eigenlijk vraagt
of ze nou niet even op kunnen houden met aan je kop te zeuren, of ze nou niet even op kunnen houden
met praten.
De Nu-Moet-Je-Echt-Even-Kappen-!@#$*(!AARGHH.

Ik doe het zelf ook. Het !@#$*(!AARGHH moment is er bij mij vaak, dit omdat ik problemen heb
met mijn lontje. Je weet wel, dat ding dat ergens aan je lichaam vast hangt. Bij de meeste dan. Bij mij
is dit dus niet het geval, ik heb er namelijk geen. En even voor de duidelijkheid: Dat is nog erger.
Ik weet ook niet of het kan aangroeien, maar ik probeer het wel. Probeer het pas sinds een tijdje hoor, voorheen projecteerde ik mijn
!@#$*(!AARGHH momenten op mensen die voor mijn gevoel het !@#$*(!AARGHH gevoel bij mij aanwakkerden.

Zij waren de oorzaak, zij waren mijn frustratie-factor. Want oh, wat is het makkelijk anderen de schuld te geven wanneer je helemaal opgaat in je !@#$*(!AARGHH -moment.

Maar dan kalmeerde ik, en leek het net alsof het
!@#$*(!AARGHH moment wegzakte en het vervangen werd door een ander gevoel terwijl ik toekeek naar wat voor spullen me dit keer naast me op de grond lagen te vergezellen.
"Duss.."  is dat andere gevoel. En die "Duss.." momenten, die doen het hem. Die geven me eigenlijk de vraag "Ga je lekker Eva? En nu?"
Ze vertellen me door middel van een vraag, hoe stom ik wel niet bezig ben geweest en als ik mezelf had zien reageren en verwijten tegen de mensen om me heen ik mezelf diep zou schamen.
Je probeert "Duss.." nog te vertellen dat het echt niet jouw schuld was en dat diegene dat gewoon niet had moeten doen op dat moment, dan is het toch logisch dat je zo reageert?
Het enige wat "Duss.." daarna doet is je aankijken zonder een woord te zeggen.
En dat he, daar heb ik een hekel aan. Zeg dan op zn minst iets terug, dan kan ik mijn
!@#$*(!AARGHH herbeleven en "Duss.." er de schuld van geven. Maar daar trapt ie niet in.

En ik ook niet meer. Ik mag dan geen lontje hebben, maar ik heb iets anders. Namelijk de
"TELTOT10EVA,JEKUNTHET".
Zij is mijn beste vriendin en zorgt dat ik niet meer om wil gaan met !@#$*(!AARGHH en "Duss.."

Toch best knap, voor iemand zonder lontje.

Thanks TELTOT10EVA,JEKUNTHET. Dankzij jou is mijn kamer geen zooi meer.

Wegens onderhoud een omleiding

 Niet meer weten of je nu links moet gaan, of rechts. Of is
rechtdoor toch makkelijker?
En terwijl dit dilemma door je hoofd spookt en ervoor zorgt dat je kennis maakt met mevrouw Migraine,
maak je ondertussen een omweg door middel van bochten, slingeren, verkeerde afslagen en zelfs botsingen.

En dan besef je het. Je zit helemaal verkeerd, je bevindt je op de verkeerde baan.
Wat nu?
Mensen om de weg vragen?
Nah..teken van zwakte.
Stoppen met rijden? 
Nah..te eigenwijs voor.
Snelheid ietsje terugnemen?
Nah..zit niet in mn karakter.
Wat dan wel?
Door zoeken naar een optie.
Een oplossing van welke afslag het snelste is, ik heb namelijk niet meer zoveel benzine.

Zo de weg kwijt kunnen raken en dat terwijl boeken,internet, magazines,vrienden,familie, psychologen, mensen van school allemaal in je buurt zijn en die ook allemaal weten te vertellen:
"Kind, vraag het maar. Ik ben er als je me nodig hebt".
Scharrels die het allemaal zo goed weten te vertellen welke kant je het beste op kunt gaan terwijl zij begripvol je rug aaien met eindeloos geduld terwijl zij, geen van allen, doorhebben dat het een groot spel is wat ik speel.
Een groot verkeersspel.

Een verkeersspel waarin ik schijt heb aan de regels. Ik zie de borden niet, ik hou me niet aan de snelheid en nee, ik geef er echt geen flikker om als er gewonden vallen.
Een spel waarin je in je eentje speelt, 2 joysticks zijn overbodig. Ik bied de 2e joystick wel aan, ik ben sociaal. Maar ik lach. Ik lach heel hard.
Waarom?
 Omdat ik deze auto bestuur.Ik bestuur dit spel alleen en alleen ik kan de juiste weg vinden doordat
alleen ik mijn regels begrijp in dit spel.

Alle borden, tomtoms, verkeerslijnen,stoplichten en haaientanden helpen geen fuck. Zij kunnen mij niet helpen. Al deze opties om veilig thuis te komen of een steuntje in de rug naar de goede baan, zijn er niet voor mij.

En wat dan? Als ik maar doorga en me geen reet aantrek van al die hulpmiddelen, wat dan? Als je de kaarten niet meer kunt lezen, de vluchtstroken niet kunt onderscheiden van de normale wegen, wat dan?

Positief door blijven rijden totdat ik een benzinepomp zie.
Een benzinepomp die je vraagt om die joystick en 1 potje samen met je wilt spelen en je hiermee verder helpt naar je volgende level.

Want als ik zou stoppen langs de snelweg op de heetste uren van de dag smekend om een lift, zou ik niet diegene zijn die het spel het liefst alleen speelt.

vrijdag 16 september 2011

De beruchte levenslessen

De bel gaat. Terwijl je opstaat om de deur open te doen vraag je je af wie het zou kunnen zijn, en je hand grijpt naar de klink. De deur is open en ja hoor, je ziet het. Daar staat LevensLes.
Ze komt brutaal binnenlopen om jou even een situatie voor te schotelen waarin jij zelf moet uitzoeken hoe het nou precies zit, en wat je hiervan moet leren. Alsof iemand een tweepersoonsbed af komt leveren die nog in elkaar gezet moet worden, het voor de deur neerzet en jij zelf mag uitzoeken hoe je het naar boven gaat krijgen en of de schroefjes wel compleet zijn.

Ontdekking. Omdat een levensles daar vaak vroeg of laat mee begint. Verschillende ontdekkingen, positief en negatief.
Een begin of het einde. Het besef van bepaalde situaties, situaties die je vormen. Een situatie die je leert te verlaten, of te verwelkomen.
"Omdat ieder mens ze door moet maken om verder te kunnen".

Maar hoe, is mijn vraag nu, kom je door een levensles?
Een mens is al gecompliceerd genoeg en moet met zoveel dingen rekening houden. Wanneer je
iets niet op de juiste toonhoogte je keel uit krijgt kun je in een fractie van een seconde mensen kwetsen, je respect kwijt zijn of organiseer je een miscommunicatie.
Hoe ging dit vroeger? Het enige wat zij ontdekten tijdens hun levenslessen waren nieuwe middelen om hun voedsel neer te halen en daar vervolgens geen enkel schuldgevoel bij te ervaren of erger nog: er een trauma aan overhouden.

Ik schrik wakker terwijl ik nog bij de deur sta met de deurklink in mn handen en besef mij dat terwijl LevensLes plaatsnam op de bank, ik haar niet eens een drankje heb aangeboden en gelijk begon te brainstormen over hoe een mens dit nou het beste kan aanpakken zonder enige complicaties.
Hoe kom je door een levensles? Door LevensLes rustig uit te laten praten en naar haar te luisteren, zo zullen er vanzelf oplossingen je pad kruisen die je helpen jouw levensles goed door te komen.

"Dus LevensLes, iets te drinken dan maar?"

Emotionele zooi

Heb je wel is hé, van die dagen. Die dagen dat er een bepaald gevoel je lichaam binnen kruipt vanaf
het moment dat je ontwaakt. Een liefdevol gevoel, opkomend terwijl je ontwaakt uit een nacht die zoals alle andere nachten veel te kort zijn door de ´Okeuh, nog 1tje dan..´ mentaliteit, grotendeels aangewakkerd door je vrienden die hun ingepakte tassen neerleggen en aangetrokken jassen weer uittrekken omdat ze besluiten nog even te blijven.

Dat gevoel die je laat beseffen dat je gezegend bent, en het eigenlijk allemaal zo slecht nog niet is. Want juist
op het moment van vertrek besluit je die tas neer te gooien, en neer te ploffen op de nog steeds warme plek waar je eigenlijk afscheid van wilde nemen, maar we genieten en waarom zou je dan in hemelsnaam willen vertrekken?
Dit gezegende gevoel heb ik, en ik kan met alle trots vertellen dat dit veroorzaakt wordt door mijn vrienden. En zolang dit gevoel mij zo blijft ontwaken, geniet ik ervan. Mijn drijfveer voor een dag, mijn
drijfveer voor mijn leven.

Gooi die jassen maar uit jongens, we blijven nog even.