BOEMAN

Ik heb zo'n vriendin.
Zo ene die op alle situaties die zich voordoen antwoorden heeft.
Zo ene die door haar nuchterheid tijdens een doelloze discussie de discussievoerder 2 opties durft te geven:
 1) Of je blijft discussie voeren en legt je er niet bij neer dat ik er anders over denk.
 2) Of je hakt de knoop door en we gaan rustig verder met waar we gebleven waren. 
Zo ene die het ook voor elkaar krijgt op dat moment om de discussievoerder voor optie 2 te laten kiezen.
Zo ene die mensen motiveerd als zij potentie ziet in iemand, maar ook eerlijk is wanneer zij totaal geen potentie ziet.
Zo ene die eruit ziet alsof zij nergens bang voor is.
Zo ene die durft te zeggen als zij wel ergens bang voor is.
Zo ene die vaak door dit allemaal, helemaal misplaatst wordt.

Boeman. Zo noemt ze zichzelf.
Ik lach terwijl ze me verteld dat ze zichzelf zo noemt, maar zie aan haar dat ze het meent.
Ze verteld het met een bepaalde klank, ze laat Boeman zo negatief klinken.
Maar is boeman zijn eigenlijk negatief?

Ik denk na. Boeman, hoe is dit woord ooit ontstaan? Ik leg de link naar Boe & Man.
Er moet ooit een man geweest zijn die iedereen liet schrikken. Boe zei die dan.
Dat is eigenlijk wat zij ook doet, ze laat mensen schrikken met haar directheid. Een onverwachts compliment of een felle reactie, dat doet zij. En als ze me uit t niets zegt dat ze echt trots op me is, schrik ik ook. Want het is een opmerking die recht uit haar hart komt en ze zegt het gewoon, zomaar, omdat ze het zo voelt en met me wilt delen. En wie doet zoiets nou nog tegenwoordig?

Als ik een horror film kijk, heb ik een hekel aan die momenten. Die schrik momenten, waarvan je weet dat ze eraan komen en dat gevoel wat schrik je meegeeft. Bang ben ik dan.
Doordat Boeman ze laat schrikken, worden mensen bang. En als iemand je bang maakt, ben je niet leuk. En als je niet leuk bent, ben je negatief.
Maar wat deze film eigenlijk met mij doet, is mij confronteren met mijn angsten. Daar heeft deze film het lef voor. En doordat ik mijn angst onder ogen ben gekomen na het kijken van deze horror die 1,5 uur duurde, ben ik bewust van mijn zwakke punt en heb ik wat geleerd.

Dat is t. Van Boeman kun je leren. Boeman is eigenlijk iemand die eigenwaarde heeft en het lef dit door te geven aan anderen, hen te leren dat er niets mis is met duidelijk zijn. Het lef heeft mensen te laten schrikken met confronterende feiten. Die durft te zeggen waar het op staat, negatief of positief, juist omdat de Boeman met je begaan is.
 En wie is er, tegenwoordig, nog openlijk begaan met iemand? Wie van ons staat op het station tegenover een meisje met leuke schoenen aan en durft naar haar toe te stappen om haar te vertellen dat haar schoenen super zijn, wie? Ik niet. Zij wel.



En buiten dat heeft ook Boeman haar wederhelft..

..En dat ben ik, je Boevrouw.

Gekke Gerrit

"Wat denkt ze wel niet? Daar ben ik verdomme geen 60 voor geworden!"
Dit is mijn moeder die mij gefrustreerd verteld wat ze die dag meemaakte, terwijl zij alle hoeken van de kamer afging om het af te stoffen, dingen recht te leggen en ondertussen haar vraag nog een aantal keren herhaalde. Want dat is wat ze doet als ze boos is, poetsen. Vloeken en tieren en ondertussen alle schoonmaakwerkzaamheden verrichten.
Ik volg haar, zonder een woord te zeggen, met mijn ogen. Links, rechts, de hele huiskamer door. En 3 keer terug.
 Zolang ze niet boos op mij is, vind ik het heerlijk om naar haar te kijken. Een grote glimlach komt tevoorschijn op mijn gezicht terwijl zij de vensterbanken horizontaal en verticaal af doet, en mij verteld dat er niet met haar te sollen valt.


"JA JONGEN, DENK DAAR MAAR IS OVER NA!" zeg ik, rennend door het huis met de vaatdoek tegen mijn toenmalige (hadiknooitmoetendoen) vriendje.
"Wat denk je nou? Ja nu heb je niks meer te zeggen he?" Ik kijk mijn (hadiknooitmoetendoen) vriendje aan en voel dat mijn ogen te vergelijken zijn met een open haard. Een en al vuur, er is geen hout meer nodig en koud heeft niemand het meer,de haard is aan.
Met dat ik de lamp weer neer wil zetten, het vaatdoekje onder de lamp vandaan haal en de boze poets-sporen me aankijken, stop ik. Ik stop met poetsen en verstijf.
Want oh..mijn..god. Het is ontdekt. GG is ontdekt.

GG. Het GerdaGen, ook wel GerdapoetsGen genoemd.
Gerda, mijn moeder.
De moeder die een stappenteller om zou moeten doen als ze boos is, en dan een wereldrecord neer zou zetten van meeste stappen in 1 minuut.

 Ik blijf verstijfd naar de lamp staren die ik in mijn linkerhand vast heb en in de rechterhand nog steeds mijn vaatdoekje.
Mijn (hadiknooitmoetendoen) vriendje zit stomverbaasd op de bank zich af te vragen waar deze mood-swing ineens vandaan komt.
 Ik ben met stomheid geslagen dat ik Gerda zojuist aantrof in deze discussie, het GerdapoetsGen is zojuist ontdekt in mijn lichaam.

Ik lach. Ik kom niet meer bij en zet de lamp terug op de plek waar ie hoort, zonder hem verder af te stoffen terwijl GerdapoetsGen dat wel van plan was. Ik keek mijn toenmalige (hadiknooitmoetendoen) vriendje aan en lachte samen met hem. Hij lacht voorzichtig mee, in de hoop dat ik geen vervolg maak op de ruzie.

Nee, ik vervolg mijn discussie niet. Ik lach en blijf lachen, het Gerda-gen is een feit.
En weet je wat, ik vind het vreselijk, maar prachtig.

Ik koester mijn Gerda en haar poets-gen nu nog meer dan dat ik stiekem al deed.

Maar goed ook, want zonder mijn Gerda-gen zou ik nooit iets schoonmaken.

!@#$*(!AARGHH

Iedereen kent het, een moment van !@#$*(!AARGHH. De kreet. De kreet die eigenlijk vraagt
of ze nou niet even op kunnen houden met aan je kop te zeuren, of ze nou niet even op kunnen houden
met praten.
De Nu-Moet-Je-Echt-Even-Kappen-!@#$*(!AARGHH.

Ik doe het zelf ook. Het !@#$*(!AARGHH moment is er bij mij vaak, dit omdat ik problemen heb
met mijn lontje. Je weet wel, dat ding dat ergens aan je lichaam vast hangt. Bij de meeste dan. Bij mij
is dit dus niet het geval, ik heb er namelijk geen. En even voor de duidelijkheid: Dat is nog erger.
Ik weet ook niet of het kan aangroeien, maar ik probeer het wel. Probeer het pas sinds een tijdje hoor, voorheen projecteerde ik mijn
!@#$*(!AARGHH momenten op mensen die voor mijn gevoel het !@#$*(!AARGHH gevoel bij mij aanwakkerden.

Zij waren de oorzaak, zij waren mijn frustratie-factor. Want oh, wat is het makkelijk anderen de schuld te geven wanneer je helemaal opgaat in je !@#$*(!AARGHH -moment.

Maar dan kalmeerde ik, en leek het net alsof het
!@#$*(!AARGHH moment wegzakte en het vervangen werd door een ander gevoel terwijl ik toekeek naar wat voor spullen me dit keer naast me op de grond lagen te vergezellen.
"Duss.."  is dat andere gevoel. En die "Duss.." momenten, die doen het hem. Die geven me eigenlijk de vraag "Ga je lekker Eva? En nu?"
Ze vertellen me door middel van een vraag, hoe stom ik wel niet bezig ben geweest en als ik mezelf had zien reageren en verwijten tegen de mensen om me heen ik mezelf diep zou schamen.
Je probeert "Duss.." nog te vertellen dat het echt niet jouw schuld was en dat diegene dat gewoon niet had moeten doen op dat moment, dan is het toch logisch dat je zo reageert?
Het enige wat "Duss.." daarna doet is je aankijken zonder een woord te zeggen.
En dat he, daar heb ik een hekel aan. Zeg dan op zn minst iets terug, dan kan ik mijn
!@#$*(!AARGHH herbeleven en "Duss.." er de schuld van geven. Maar daar trapt ie niet in.

En ik ook niet meer. Ik mag dan geen lontje hebben, maar ik heb iets anders. Namelijk de
"TELTOT10EVA,JEKUNTHET".
Zij is mijn beste vriendin en zorgt dat ik niet meer om wil gaan met !@#$*(!AARGHH en "Duss.."

Toch best knap, voor iemand zonder lontje.

Thanks TELTOT10EVA,JEKUNTHET. Dankzij jou is mijn kamer geen zooi meer.

Wegens onderhoud een omleiding

 Niet meer weten of je nu links moet gaan, of rechts. Of is
rechtdoor toch makkelijker?
En terwijl dit dilemma door je hoofd spookt en ervoor zorgt dat je kennis maakt met mevrouw Migraine,
maak je ondertussen een omweg door middel van bochten, slingeren, verkeerde afslagen en zelfs botsingen.

En dan besef je het. Je zit helemaal verkeerd, je bevindt je op de verkeerde baan.
Wat nu?
Mensen om de weg vragen?
Nah..teken van zwakte.
Stoppen met rijden? 
Nah..te eigenwijs voor.
Snelheid ietsje terugnemen?
Nah..zit niet in mn karakter.
Wat dan wel?
Door zoeken naar een optie.
Een oplossing van welke afslag het snelste is, ik heb namelijk niet meer zoveel benzine.

Zo de weg kwijt kunnen raken en dat terwijl boeken,internet, magazines,vrienden,familie, psychologen, mensen van school allemaal in je buurt zijn en die ook allemaal weten te vertellen:
"Kind, vraag het maar. Ik ben er als je me nodig hebt".
Scharrels die het allemaal zo goed weten te vertellen welke kant je het beste op kunt gaan terwijl zij begripvol je rug aaien met eindeloos geduld terwijl zij, geen van allen, doorhebben dat het een groot spel is wat ik speel.
Een groot verkeersspel.

Een verkeersspel waarin ik schijt heb aan de regels. Ik zie de borden niet, ik hou me niet aan de snelheid en nee, ik geef er echt geen flikker om als er gewonden vallen.
Een spel waarin je in je eentje speelt, 2 joysticks zijn overbodig. Ik bied de 2e joystick wel aan, ik ben sociaal. Maar ik lach. Ik lach heel hard.
Waarom?
 Omdat ik deze auto bestuur.Ik bestuur dit spel alleen en alleen ik kan de juiste weg vinden doordat
alleen ik mijn regels begrijp in dit spel.

Alle borden, tomtoms, verkeerslijnen,stoplichten en haaientanden helpen geen fuck. Zij kunnen mij niet helpen. Al deze opties om veilig thuis te komen of een steuntje in de rug naar de goede baan, zijn er niet voor mij.

En wat dan? Als ik maar doorga en me geen reet aantrek van al die hulpmiddelen, wat dan? Als je de kaarten niet meer kunt lezen, de vluchtstroken niet kunt onderscheiden van de normale wegen, wat dan?

Positief door blijven rijden totdat ik een benzinepomp zie.
Een benzinepomp die je vraagt om die joystick en 1 potje samen met je wilt spelen en je hiermee verder helpt naar je volgende level.

Want als ik zou stoppen langs de snelweg op de heetste uren van de dag smekend om een lift, zou ik niet diegene zijn die het spel het liefst alleen speelt.

De beruchte levenslessen

De bel gaat. Terwijl je opstaat om de deur open te doen vraag je je af wie het zou kunnen zijn, en je hand grijpt naar de klink. De deur is open en ja hoor, je ziet het. Daar staat LevensLes.
Ze komt brutaal binnenlopen om jou even een situatie voor te schotelen waarin jij zelf moet uitzoeken hoe het nou precies zit, en wat je hiervan moet leren. Alsof iemand een tweepersoonsbed af komt leveren die nog in elkaar gezet moet worden, het voor de deur neerzet en jij zelf mag uitzoeken hoe je het naar boven gaat krijgen en of de schroefjes wel compleet zijn.

Ontdekking. Omdat een levensles daar vaak vroeg of laat mee begint. Verschillende ontdekkingen, positief en negatief.
Een begin of het einde. Het besef van bepaalde situaties, situaties die je vormen. Een situatie die je leert te verlaten, of te verwelkomen.
"Omdat ieder mens ze door moet maken om verder te kunnen".

Maar hoe, is mijn vraag nu, kom je door een levensles?
Een mens is al gecompliceerd genoeg en moet met zoveel dingen rekening houden. Wanneer je
iets niet op de juiste toonhoogte je keel uit krijgt kun je in een fractie van een seconde mensen kwetsen, je respect kwijt zijn of organiseer je een miscommunicatie.
Hoe ging dit vroeger? Het enige wat zij ontdekten tijdens hun levenslessen waren nieuwe middelen om hun voedsel neer te halen en daar vervolgens geen enkel schuldgevoel bij te ervaren of erger nog: er een trauma aan overhouden.

Ik schrik wakker terwijl ik nog bij de deur sta met de deurklink in mn handen en besef mij dat terwijl LevensLes plaatsnam op de bank, ik haar niet eens een drankje heb aangeboden en gelijk begon te brainstormen over hoe een mens dit nou het beste kan aanpakken zonder enige complicaties.
Hoe kom je door een levensles? Door LevensLes rustig uit te laten praten en naar haar te luisteren, zo zullen er vanzelf oplossingen je pad kruisen die je helpen jouw levensles goed door te komen.

"Dus LevensLes, iets te drinken dan maar?"

Emotionele zooi

Heb je wel is hé, van die dagen. Die dagen dat er een bepaald gevoel je lichaam binnen kruipt vanaf
het moment dat je ontwaakt. Een liefdevol gevoel, opkomend terwijl je ontwaakt uit een nacht die zoals alle andere nachten veel te kort zijn door de ´Okeuh, nog 1tje dan..´ mentaliteit, grotendeels aangewakkerd door je vrienden die hun ingepakte tassen neerleggen en aangetrokken jassen weer uittrekken omdat ze besluiten nog even te blijven.

Dat gevoel die je laat beseffen dat je gezegend bent, en het eigenlijk allemaal zo slecht nog niet is. Want juist
op het moment van vertrek besluit je die tas neer te gooien, en neer te ploffen op de nog steeds warme plek waar je eigenlijk afscheid van wilde nemen, maar we genieten en waarom zou je dan in hemelsnaam willen vertrekken?
Dit gezegende gevoel heb ik, en ik kan met alle trots vertellen dat dit veroorzaakt wordt door mijn vrienden. En zolang dit gevoel mij zo blijft ontwaken, geniet ik ervan. Mijn drijfveer voor een dag, mijn
drijfveer voor mijn leven.

Gooi die jassen maar uit jongens, we blijven nog even.