MAMA, IM A MILLIONAIRE.

Nieuwe dit, nieuwe dat. Dure kleding, dure auto. Het hebben van gezag, het hebben van status.
Steeds vaker zie je het gebeuren om je heen, dat mensen worden meegesleurd in bovenstaande
eigenschappen, het aanschaffen van materialen die status weergeven en vanuit daar gezag proberen uit te oefenen op de mensen om hun heen.
En dit is slechts de beginfase van een slecht ontwikkelde eigenschap, namelijk opscheppen.

Vreselijk vind ik het als mensen opscheppen. Het is in mijn ogen eigenlijk een soort van overtuigen dat diegene het goed heeft, een soort onzekerheid die hij op dat moment probeert te bevredigen zodat wanneer hij naar bed zal gaan, uitstekend slaapt.
Het gezag willen uitstralen naar andere mensen, dat doen opscheppers. Het opdringen van hun onzekerheden, dat is het.

Maar ik heb helemaal niet de intentie om mijn gezag uit te stralen naar de mensen om mij heen.
Ik heb helemaal niet de intentie om status weer te geven.
Ik heb helemaal niet de intentie om mijn onzekerheid op andere mensen te projecteren door middel van opscheppen.
Ik heb helemaal niet de intentie om de slecht ontwikkelde eigenschap opscheppen, te creëren.
Maar ik ga toch echt opscheppen.
En hard ook.
In iedereen hun gezicht zeg ik het gewoon, omdat het ook zo is. Ik heb het, en dat is wat mij toch echt gezag laat uitstralen.
Dit is serieus een factor die ik aan iedereen wil opdringen, waarvan ik wil dat iedereen het weet.
En dus zeg ik het. Ik doe het, ik schep op.

Namelijk dat..


..IK RIJK BEN DOOR MIJN VRIENDENGROEP, DAT MIJN VRIENDEN, DE LEUKSTE, BESTE, GRAPPIGSTE, DOMSTE, MEEST DOELLOZE EN DE KNAPSTE OOIT ZIJN, DAT
ZIJ MIJ GEZEGEND LATEN VOELEN EN DAT IK DE HOOGSTE STATUS HEB DIE IEMAND OOIT ZAL HEBBEN.

lief cadeautje

Ik zeg het jullie eerlijk, ik hou van cadeautjes krijgen. Niet persee grote cadeau's, kleine cadeau's doen het meest met me. De gedachte erachter laat me stralen want die persoon heeft door middel van iets kleins toch de drang gehad het voor je mee te nemen, gewoon omdat diegene je even wilt laten weten dat ie van je houdt.
En op het moment dat ik het cadeautje in mijn handen krijg, duurt het vaak even voor ik het uitpak. Want daar gaat het niet om, het uitpakken. Het gaat om wat ik in mijn handen heb terwijl ik de gever aankijk en het contact wat je dan samen hebt. Stralen laat het me, echt stralen.

Mijn lieve grote zus is ook zo, van de cadeautjes. Altijd neemt ze iets voor haar kleine zusje mee en dit herinner ik me al vanaf dat ik een nog kleiner zusje was dan dat ik nu nog steeds voor haar ben.
En ik kan echt met zoveel trots vertellen dat ik weer een cadeautje heb gekregen. Maar dit cadeautje, wauw.

Ik ontving het paar maanden terug, en ik heb het nog steeds niet uitgepakt. Maar ik weet al wel wat erin zit.
Dit cadeautje weet niet dat wanneer het is uitgepakt, deze door mij word ontvangen met zoveel liefde.
Dit cadeautje weet niet dat zelfs voordat ie uitgepakt was me al zo heeft laten stralen.
Dit cadeautje weet niet dat ie zonder twijfel het allerleukste cadeautje ooit blijft.
Waarom weet ie dat nog niet?

Omdat dit cadeautje nog veilig in mijn grote zus haar buik genesteld zit.
Mijn kleinste en grootste cadeautje tegelijkertijd, i love you allready.

KUS EN GA

"Yoooo homooooo, Blijf je nog lang chillen?" Een doodnormale openingszin voor ons. En zo begon ik ook
het telefoongesprek toen ik hem belde, mijn maat, die trouwens een erg verontrustende verslaving heeft met een cognac genaamd Vieux, terwijl ik naar het station liep met in mijn achterhoofd het plan me toe te voegen aan de chill-sessie die mijn vrienden en mijn Vieux-maat op dat moment aan het uitvoeren waren.
Na wat wikken en wegen kwamen we met zn alle tot de conclusie dat ze me zouden halen, in een auto welteverstaan. Dit nam ik natuurlijk voor lief en wachtte braaf bij de 'Kiss&Go' op het centraal station terwijl ik de verpakking van mijn zojuist gekochte broodje open scheurde en besloot hieraan te beginnen.

Na een minuut of 20 gewacht te hebben en al enkele "Yooo homooos waar zijn jullie" gepleegd te hebben, maakte ze hun entree op het station, bij de afgesproken spot Kiss&Go. En niet zomaar een entree.
Met een bus, Hooijskuur achter het stuur, mijn liefste titi uit t raam hangend met een pet achterstevoren en mijn Vieux aanbiddende maat achterin, met maar liefst de auto, of zal ik zeggen schuifdeur, open.
 Gangster muziek pompt de bus uit en een "WADDUP PLAYER STAP MAAR IN" kreet mede mogelijk gemaakt door titi vervolgde deze entree.
Nadat ik was bijgekomen van mijn lach aanval stapte ik in en besefte ik mij dat alleen mijn lompe vrienden dit soort geweldige acties kunnen uitvoeren en ik door deze acties alleen maar meer van ze ga houden.

Maar na deze geweldige entree liet Kiss&Go mij filosoferen.
Kiss&Go. Kus en ga.


"Ach Eva, laat het toch gaan!"
Iets wat ik vrij vaak naar mijn hoofd geslingerd krijg, want tsja. Ik kan weinig dingen laten gaan.
Laten gaan?
Ja je weet wel, dingen loslaten enzo. Situaties waarin je je bevindt en dan heel verstandig afscheid kunnen nemen van deze situatie, gewoon omdat het daar tijd voor is.
Dat gedag zeggen tegen een bepaalde situatie is voor mij slechts een eigenschap die mijn vrienden vaak wel hebben en waar ik dus alleen met veel bewondering naar kan kijken.

Als je dingen loslaat is het omdat je beseft dat je er genoeg tijd aan hebt besteed, je beseft dat hetgeen waar je gedag tegen moet zeggen ervoor zorgt dat je niet verder komt in je leven.

En groot gelijk geef ik ze, dingen komen en dingen gaan.
Maar als ik een ballon krijg, een mooie ballon in mijn lievelingskleur, waar ik het echt goed mee kan vinden, waarom zou ik die dan ooit los willen laten? Ik heb deze ballon immers ook aan willen nemen, dus dan kan het toch niet zo zijn dat er een moment komt dat ik de reden van aanname niet meer ervaar en hem dus loslaat?

Ik wrijf over mn voorhoofd. Knallende koppijn krijg ik van dit soort gedachtes.
Situaties loslaten, situaties filteren.
Ik ben net een koffiefilter die het niet doet, waardoor ik uiteindelijk slappe koffie maak met van die hele koffiebonen erin die stiekem door de filter heen zijn geglipt zonder gemaald te worden.
Ik moet van mezelf dingen die zijn geweest, situaties die veranderen, accepteren. Accepteren is dus in mijn
geval loslaten. En wanneer ik dit niet doe zal ik deze slappe koffie behouden.
Zo is dat ook met Kiss&Go. Kus, teken van acceptatie van het moment wat daarna gaat komen, namelijk Gaan, omdat het daar tijd voor is.

Ik ben er over uit.
Ik kan dingen heus wel accepteren. Ik kan ze ooit heus wel loslaten.
Zolang mijn maten me altijd maar op blijven pikken nadat ik een Kiss&Go heb beleeft.


Iloveyouall.<3

Teringleiers

Fuck wat is het koud. Terwijl de kou mijn lichaam betast trek ik onder aan mijn jas en wikkel ik mijn sjaal steviger om mijn nek. Ik denk aan bepaalde uitdrukkingen die me zijn voorgeschoteld, adviezen die op mijn pad kwamen.
"Eva, tijd voor een schone lei" is wat een man in zijn bureaustoel laatst tegen me zei.
Lei. Ook zoiets. Een krijtbordje die je kan uitvegen wanneer je zelf wilt. Zacht wrijven zie je nog sporen,
hard wrijven zie je de groeven van je schuursponsje en met een natte doek droogt het met vlekken op. Dus eigenlijk blijft ie altijd vies.

Het zet me aan het denken. Wat is er eigenlijk mis met het feit dat je lei niet meer zo schoon is?
Vies zijn is heus niet vies.

Toch wel  Eva.
Vies zijn is fataal. En dit merk je aan de mensen om je heen.
" Oh daar heb je dr.." Of " Ha! moet je kijken. Dat is toch die ene.."
En juist deze mensen laten me leven in de illusie dat hun een schone lei hebben en ik ze daarom iedere week in de stad zie om schuursponsjes te kopen en zo hun krijtbordje zuiver houden.
Maar ik besef me, het is niet de schuurspons die hun lei zo schoon houdt, het is eigenlijk mijn vieze lei en die van vele anderen, die hun lei schoon houdt.

Zonder de mensen die misstappen maakten, de mensen die durfden naar links te gaan in plaats van rechts en uiteindelijk erachter kwamen dat zij de verkeerde keuze gemaakt hadden doordat zij in een modderplas vielen, zou er geen vies of schoon meer zijn.

Ik keek op tegen die mensen met een blinkende lei, ik wilde ze vragen hoe het nou voelde om schoon te
zijn. Wilde ze vragen hoe het voelde om te kijken naar vieze leien terwijl ze die van zichzelf aan het poetsen waren, of zij geen brandende vragen hadden aan mij, mensen met een vieze lei.

Ik leg mijn lei neer en gun mijzelf de tijd om te observeren hoe deze schone mensen te werk gaan.
Mijn conclusie is dat zij zodanig geobsedeerd zijn dat zij zich nergens anders meer mee bezig kunnen houden als hun eigen lei en de schoonmaakwerkzaamheden daarvan.
Iemand met een vieze lei willen zij helemaal niet in de buurt hebben,
want stel je voor dat hun lei ook vies zou worden.

Ik pak mijn krijtje en begin mijn lei driftig viezer te maken. Ik zie de schone mensen nieuwsgierig naar me kijken, benieuwd welke misstap ik nu publiekelijk via mijn lei met ze zal delen.
Ik draai mijn lei om als ik klaar ben met kladderen, ze mogen het allemaal lezen:

EEN SCHONE LEI ONTSTAAT PAS ALS JE IN STAAT BENT TE HELPEN BIJ HET SCHOONMAKEN VAN ANDERSMANS VIEZE LEI.

Take a chance and get Lucky

Ja ik ben boos. Nee ik heb er geen begrip meer voor.
Hou op met praten, je hebt al zoveel uitgelegd.
Iedere keer weer hetzelfde, ik wil geen kansen meer geven.
Kansen geven en jouw definitie van een kans gaan niet samen in mijn leven.

KLAAR MET KANSEN

Wat versta jij onder het begrip 'kans krijgen'?
Het verteld je dat je je tegen een rand hebt begeven, het eigenlijk
al verpest hebt, en een aantal stappen terug moet doen.

Zoveel soorten kansen.
Eens kans die je krijgt omdat je de vorige niet zag.
Een kans omdat ik weet dat je meer bent dan dit.
Een kans omdat ikzelf ook in deze situatie gezeten heb en weet hoe het kan zijn.
Een kans die je krijgt omdat je het vertrouwen van mij hebt beschaamd. 

Waarom zou ik een kans geven aan jou als je de 1e kans, waarvan ik niet benoemde dat het daadwerkelijk een kans was, verpest hebt?
 Waarom zou ik jou nog aangeven waar mijn veiligheidszone zit als je er eigenlijk al dwars doorheen bent gegaan?
Waarom zou ik me eigen zo willen blootstellen aan jou terwijl je de waarde niet inziet van een kans?
En waarom zou ik mijn vertrouwen opdringen om je het vervolgens weer te laten beschamen?  
Ik weiger om mezelf een blinddoek voor te houden en een kans, een nieuw hoofdstuk van mijn leven, aan je te geven en te geloven dat het goedgaat.

Als je de kans echt zo graag wilde, had je die nooit verprutst toen er nog geen kansen in het spel waren.
Jaren in gevecht met mezelf en de kansen die ik je absoluut niet meer wilde geven.

Ik wil mezelf niet kwijt maar jou al helemaal niet,
Geef me alsjeblieft nog een kans.