Geile beren met ijs.

Na jaren lange vriendschap waarin we lief en leed deelden, gekke avonturen met elkaar beleefden  en elkaars tampon eruit trokken wanneer de ander de kracht er niet voor had, is het moment toch daar.
Het is tijd voor relaties.
Mensen om me heen besluiten deze verbintenis aan te gaan en ik vind het puik werk.
Het is in mijn ogen toch elke keer weer dat afscheid wat ik neem, elke keer weer het afscheid van een buddy die de wilde wereld in gaat vol met telefoontjes over hoe laat je thuis bent, lieve woordjes voor het slapen gaan en natuurlijk de momenten waarop wordt aangekondigd dat ze nodig moeten praten.
Pure kopzorgen, zo’n afscheid.

Het word ook niet aangekondigd, dat afscheid. Sterker nog, het word al die tijd besproken alsof het nooit gebeuren gaat. Elkaar verlaten zit er niet in, laat staan uit elkaar groeien. Vriendschapsbandjes en kettingen verzegelen de belofte elkaar niet te laten zitten en dat was absoluut een mooie illusie waarin we leefden.
Om mijn buddy bij te houden ga ik zelf ook het een en het ander aan met wat flierefluiters die langs komen zwieren met een pik zo groot als een kinderarm, maar het werkt niet voor me.
Ik ben nog niet klaar voor het afscheid.

Dus sta ik daar maar, langs de zijlijn te kijken hoe zij hand in hand weg huppelen richting een mooie regenboog  en hoe zij verwelkomt worden door teddyberen die elkaar ophitsen met softijs.
Eenmaal overschaduwt door de felle kleuren van de regenboog en de druppels van het gesmolten ijs draai ik me om en zie ik mijn eigen leven.
Een ander pad, ik huppel niet en zie ook geen spastische teddyberen.

Ik zie andere dingen, een ander leven
Uit elkaar groeien is niet erg,  het steekt alleen even.

Als iedereen leest wat ik schrijf, lezen zij mij.

Ik heb mijzelf betrapt. Betrapt op een angst.
Het begon met het laten lezen van mijn verhalen aan een vriendin, die boeman.
De boeman die mij vroeg terwijl ze haar puppy ogen opzette of ik alsjeblieft dan alleen maar mijn verhalen online wilde zetten voor haar en de rest van de vrienden.
“Al doe je het alleen voor ons, je hoeft niet bang te zijn dat iedereen het leest. Wij vinden het goed laat ons het lezen.” Is hoe ze me overhaalde om een blog, met daarop de verhalen die gebaseerd zijn op hoe alleen ik denk, op hoe alleen ik het zie.

En nu, een jaar later. Betrap ik mijzelf op iets wat mij het hele jaar lang heeft tegengehouden het echt te laten lezen. Ik vertelde het tegen niemand, wilde ook dat niemand erover vertelde.
Alleen maar, besefte ik, alleen maar zodat ik mensen niet zou raken. Of geen problemen wilde veroorzaken. Omdat, als ik over een meisje met blauwe schoenen en een rotkop wilde schrijven ik bang was dat mijn vriendin met blauwe schoenen en een rotkop dacht dat ik het over haar had. Wat waarschijnlijk ook zo was, lelijke mensen doen het altijd goed in een verhaal. Dikke ook.
Maar dat terzijde. Ik besefte mij dat ik al mijn verhalen aanpaste op een neutrale doelgroep, onderwerpen waar iedereen over mee kan praten. Onderwerpen die iedereen kent en opmerkt.
Onderwerpen die dus uiteindelijk iedereen hetzelfde laat lijken.
Maar dat is niet wat ik wil. Ik ben niet iedereen. En dus kunnen mijn verhalen ook niet langer meer voor iedereen zijn, de gezamenlijke onderwerpen zijn op.
Dan maar de helft minder plezieren en wat mensen die me niet meer aardig vinden opbouwen, maar geen groepsverhalen meer.

Ik ben er klaar mee.

Nu zegt ze het echt gewoon, die Eva.

Tell yo momma she forgot to raise you

Heerlijk, die telefoons met alles erop en eraan.
Verveling is niet meer aan de orde tijdens die ene busrit, treinreis of terwijl je loopt.
Kapperszaken zijn nog nooit zo stil geweest en de files zijn niet meer wat het ooit was.
Altijd lekker bezig met dat rotding, dat rotding die me zo prima kan vermaken.

Mensen die de smartphone ziekte voorbij zijn gegaan, mensen die nog met dat idioot oude ding rondlopen wat je niet eens meer een telefoon mag noemen, stellen mij vaak een vraag.
De vraag, wat ik in hemelsnaam de hele dag door doe met mijn smartphone?
Zij snappen niet, dat ik daadwerkelijk alles wat ik aan mijn mede smartphone contacten vertel met een reden doe en dat het allemaal verontrustend goede gesprekken zijn.
Noem ze smartphoneloos. Het smartphoneloze soort.
Het smartphoneloze soort weet ook niet dat als ik besluit een misselijkmakende foto van mezelf te maken in de supermarkt terwijl ik een half liter pak melk  in mijn handen vast heb en dit gebruik als attribuut, zij mijn fotomoment missen doordat een foto met mijn smartphone zo tering snel gemaakt is.
“Maar waarom maak je die foto’s dan? Ik snap het niet, je bent boodschappen aan het doen. Waarom een foto?” Is wat de smartphoneloze aan mij vraagt.
Ik lachte, alsof het een vraag was die in deze tijd eigenlijk niet eens meer gesteld mag worden.
Ook nam ik gelijk zonder enige twijfel een comfortabele positie aan voordat ik het zou uitleggen, ik wist namelijk dat ik hier heel wat redenen voor zou hebben. Redenen die hem zouden laten begrijpen waarom die foto op dat moment nodig was.

”Buiten het feit dat ik mijn absoluut geniale smartphone vrienden elk moment kan bereiken, een roddel zo gearriveerd is en ik er ook niet bepaald vies van ben om te weten hoelaat het precies gaat regenen, wekt het ook de drang om continu bereikbaar te zijn. De drang om een foto van jezelf te maken op een locatie waar foto’s maken eigenlijk niet normaal is.
Het willen delen van je bezigheden, het willen delen van jezelf.”

Ik stopte.
Met dat ik mijn zelfverzekerde smartphone speech op tafel wilde knallen, besefte ik mij dat ik er zelf ook geen zak van begrijp.
Sterker nog, ik irriteer me eraan.
Ik krijg dat ding niet meer uit mijn klauwen, ik heb het altijd bij me.
Het is te vergelijken met een soort drugs voor me, door de high maak ik weinig bewust mee. Die foto in de supermarkt zorgt er in de ergste gevallen juist voor dat ik, als ik de foto later die dag nog een keer besluit te bekijken, besef dat ik die dag inderdaad in de supermarkt ben geweest.

Het slaat helemaal nergens meer op, maar oh wat geniet ik zo.
Buiten dat durf ik er ook geld op te zetten dat over 50 jaar nieuwe spierziektes worden ontdekt doordat je hand elke ochtend na een paar uur rust automatisch in de smartphone houding staat, het komt er allemaal aan.
En ik laat het toe, het is prima zo.

Er is alleen één ding.
Één ding wat mij zorgen baart.
Ik zie het dagelijks. Wat zeg ik, het confronteert mij dagelijks.
Je hebt van die programma’s waar je foto’s kunt bekijken die mensen erop zetten met daaronder een titel waar je diarreekrampen van krijgt zo vreselijk dat ze zijn, en ook ik doe eraan mee.
We delen met alle liefde de foto’s met elkaar waar je leuke kleding op aan hebt, met een bekende kut Nederlander op staat of gewoon om te laten zien waarmee je je op dat moment vol gaat zitten vreten.
 En door al die leuke foto’s die mij up to date houden over wat hot is en wat niet, zie ik er af en toe een voorbij komen waar ik een triest gevoel bij krijg.
En ik ben bang dat die af en toe binnen nu en zoveel tijd een altijd wordt.  

Dan zie ik waarschijnlijk niks anders meer dan 16 jarige meiden die hun borsten fotograferen in de badkamer.
Niks anders dan hun strakke kont in de vorm van een geile meloen met daar een hotpants omheen waar hun schaamstreek ver bovenuit komt.
Niks anders dan meiden die er alles aan doen de mannen die hun foto gaan “Liken” ook gelijk een flinke paal te bezorgen.
Want dat doet het hem hé, die “Likes”.
Een simpel knopje die je verteld dat een persoon je foto leuk vindt, je foto heeft bekeken en dus ook genoten.

Het streelt haar ego, het is helaas genoeg om haar ego te strelen.
En ik baal. Ik baal als een stekker als ik die 8784 likes zie staan onder de foto waar kleding slechts een illusie is.
Want waar zijn die 8784 likes voor de normale foto’s, de foto’s waarop we laten zien hoe kleurrijk de kots van je hond is of je peuter die voor het eerst van de schommel afrot?

Stop met die goedkope troep dames.
Jullie laten mijn en die van vele anderen hun aangebrande tosti foto’s, de chillsessie foto’s en de foto’s waarop je kunt zien hoe ziekelijk groot de spin is die op dat moment in de  slaapkamer hangt helemaal niks lijken.
Terwijl dat wel echt even de doelloze dingen zijn die we meemaken en willen delen, juist omdat het realistisch is.
Jouw opgemaakte koppie om 11 uur ‘savonds op een dinsdagavond is niet realistisch.
  Jij hebt net zo een scheetgezicht zonder make up als ik en als ieder ander.
En die gedachte, die like ik maar al te graag.

ZEIKSTRALENDEWIJVEN

"Eva het was voorheen niet zo.
Nu belt hij 1 keer op een dag, antwoord hij niet gelijk meer op mijn Whatsapps en vanavond
gaat hij uit. Ik heb een vlam nodig, hij wilt me niet meer."

  Ik luister naar dr, haar blik geeft aan dat wat ze verteld haar zeer doet.
Ik blijf haar aankijken en terwijl ze blijft vertellen overweeg ik haar te corrigeren wat die vlam betreft. Doordat ik de privilege heb deze GTST scene bij te mogen wonen en ze het nog verdomd goed speelt ook, verteld ze mij dat ze geen vlam nodig heeft, maar beter een steekvlam kan gaan regelen.

"De spanning is weg Eef, ik voel me zo machteloos."
En buiten het feit dat ik er een godsgruwelijke hekel aan heb als iemand me Eef noemt, dat juist hetgeen is wat de agressie in mij naar boven haalt, knikte ik instemmend.
"Als we samen zijn is het heerlijk maar ik heb echt het gevoel dat hij afstand neemt, ik weet niet wat ik verkeerd doe. Ik weet het echt allemaal niet meer, ik doe zo mijn best."

En hiermee hé, hier ben ik helemaal klaar mee.
Dit soort gezever van wijven komt letterlijk mijn strot uit, juist omdat ik zelf ook een wijf ben.
Die manipulerende factor die vrouwen vanuit de natuur met zich meedragen doordat zij mannen de schuld geven terwijl er niets aan de hand is en doen alsof zij zo makkelijk zijn, vreselijk.
Snappen we dan echt niet dat wij in onze stopweek transformeren van jonge, emanciperende maar vooral opwindende vrouw naar hongerige hyena die over lijken gaat?
De hyena die het ook nog is voor elkaar krijgt de volgende minuut te janken bij een disney film, en ook weer woest worden als hij deze moodswitch niet begrijpt.
Ja, dat is pas makkelijk, hé dames?

Mijn theorie is vrij simpel.
Als je voelt dat hij je niet moet, is dat ook zo.
Als je voelt dat je jezelf eigenlijk ernstig aan het aanstellen bent, is dat ook zo.
Die drama scenes geven duidelijk weer dat de onzekerheid erin sluipt en ik zou toch zweren dat dat niet de reden is waarom hij je zo aantrekkelijk vind.
Grijp je onzekerheid bij elkaar, loop naar die prullenbak en pleur het erin, klaar.
Je bent een lekker stuk vlees, waarschijnlijk ook met een leuk innerlijk.
 En zoniet, ben je gewoon een lekker stuk vlees.
Laat hem honger krijgen en jagen.
En oja, stop met zeiken.

Smooth Papi

"Hey.. Ga jij met mij mee vanavond? 
Ik moet wel vroeg op om mijn kleine prinsesje naar school te brengen maar ik kan 
ook aan mijn moeder vragen het te doen, hebben we nog tijd om te ontbijten.. 
Dus, wat zeg je ervan?" 


 Bek vol met fucking tanden, 
dat had ik op het moment toen deze jongeman besloot dit voorstel uit te spreken alsof het ook daadwerkelijk een goed plan was. 
Terwijl ik het zweet van mijn bovenlip afdepte op een alles behalve nonchalante manier, 
keek ik hem aan. 
Ik zocht naar steekjes, want hij had er duidelijk een paar los zitten. 
Het rolde er ook vlekkeloos uit, zijn voorstel.
 Alsof ie thuis voor de spiegel die in zijn kamer hangt geoefend had met de playlist van Backstreet Boys op de achtergrond. 
Ik besloot erop in te gaan, een conversatie te forceren.


 "Kijk.." Zei ik kalm.  
"Een springtouw, stoepkrijt, en die belachelijk dure pokémonkaarten. 
Allemaal troep waar ik een aantal jaren geleden nog de speelgoedwinkel voor bij 
elkaar gilde als ik het spotte en ik Gekke Gerda ervan probeerde te overtuigen dat ik hier
écht mee zou gaan spelen als ze het voor me kocht.  
Zij trapte daar natuurlijk niet in aangezien ze haar sadistische dochter kende.
 Ze wist dat ik alle Barbie's een lesje leerde door te trekken aan hun lange blonde lokken en zo hun perfect opgemaakte hoofdje er op een gruwelijke wijze vanaf rukte. 
Ik zei het je al; sadistische dochter. Dat ben ik." 


 Ik stopte en keek hem even aan, checken of hij nog een en al oor was.
 Hij keek verward, maar ik was op dreef. En ook nog maar op de helft van mijn verhaal dus aarzelde ik geen moment en vertelde verder. 


 "Tot ik op een dag mijn eerste Tamagotchi ontving, ik had Gekke Gerda overtuigd door de capaciteiten te benoemen van dit briljante spel. 
De Tamagotchi was een vreselijk computer ding in de vorm van een ei die je de verantwoording gaf over een kuiken, hond of kat die overduidelijk aan obesitas leed. Indien dit onvoorstelbare irritante ding honger had, liet hij dit weten door middel van computer-piepjes en was het je taak dit mormel in leven te houden door hem eten te geven, zijn stront op te ruimen en spelletjes met 'm te spelen. 
De Tamagotchi was toen, kinderen krijgen is nu. 
Het is hetzelfde principe, alleen is het nu een kind, een echt leven. 
Als je dit kind zijn piepjes negeert, sterft ie. 
En als ie sterft, is er geen reset knopje die je met een pen in kan drukken die de Tamagotchi wel had. 


Ik zie het echt gebeuren, veel van mijn leeftijdsgenoten hebben zich laten verslaan door de nesteldrang die veel te vroeg op is komen dagen. 
En het maakt me boos, het zorgt voor frustratie. 
Dat sommige een wonderbaarlijk iets, een kind, als Tamagotchi zien. 
Want wat is dat met die ouders die hun kind bij oma neerknallen en zelf schandalig losgaan, elke week weer?" 
 Zonder hem enigszins de tijd te geven om te antwoorden ratelde ik verder. 


 "Het is logisch, kriebels te ervaren die je laten smachten om uit te gaan, 
de avond te eindigen met vrienden thuis en totaal geen planning hebben van hoe je chillavond verlopen gaat, want daar ben je jong voor.
Maar we spreken niet over computerpiepjes nu, we praten over kinderpiepjes. 


Dus smooth papi, pak je jas.  
Verlaat deze discotheek vol met 16 jarige die zichzelf in coma zuipen 
doordat hun ouders hen niet genoeg aandacht geven, ga slapen. 
Zo kun je op tijd je nest in, beschik je morgen over genoeg energie 
voor de quality-time met je kind terwijl je spuuglelijke eenden in het park aan het voeren bent. 
Spoel je Tamagotchi mentaliteit door en besteed de aandacht aan je prioriteiten. 
Want dat is je taak, coma zuipen bij je eigen kind voorkomen. 
Reageer op de piepjes, je kleine prinses haar piepjes. Lul."

Red het, speel grondtikkertje.

Als ik moet vertrekken heb ik haast. 

Wanneer ik dit aan mensen vertel, krijg ik ook altijd het advies iets eerder van start te gaan.

Heel goed bedoeld allemaal, maar dit werkt niet. 

Dit advies sluit niet aan op mijn behoeftes, voel er gewoon geen reet bij. 

Al heb ik 4 uur de tijd, dat laatste kwartiertje heb ik toch elke keer weer dringend  nodig en ik heb me daarbij neergelegd.

En zo was dat ook vandaag weer, als een vogel met een chronische aandoening rond huppelen met mijn rechtervoet in de lucht die ik in een schoen probeerde te plaatsen, met de linkerhand alvast de jas aan proberen te trekken.

Totdat de tv me riep, 

Hij riep me om te kijken. 

Ik deed wat deze zwarte platkop me vroeg en hij had gelijk; dit moest ik zien.

Ik keek en geloofde mijn eigen ogen, oren en tv niet.

Het gebeurde echt, de bevestiging dat ik in een maatschappij leef van lik mijn lul, was voor mij nu een feit.

De tv confronteerde mij met een reclame die mij even vertelde dat vreemdgaan helemaal geen punt was.

Het juist alleen maar voordeliger uitpakt mocht je getrouwd zijn, dat je bruiloft je win kansen heeft vergroot.

Dat ik, als single zijnde, geen kans maak op de mannen die zich op deze site aanbieden terwijl zij smachten naar een privé berichtje waarin ik ze vraag wat hun hobby's zijn.

Dat zij mijn privé berichten beantwoorden met tennissen, wandelen en koken voor zijn echtgenote als antwoord op mijn vraag.

Dat alleen het getrouwde soort dit zouden mogen gebruiken.

Maar niet zomaar het getrouwde soort.

Nee mensen, zo makkelijk werken ze niet, ze hebben een norm.

Ze benoemen een specifiek soort, namelijk de "Gelukkig Getrouwde Persoon"

Oke.

 What the fucking hemelsnaam fuck overkomt mij nou?

Menen mensen dit écht?

Zie ik het goed en is er een markt voor GELUKKIG getrouwde individuen die op zoek zijn naar een ander waarmee ze hun trouwgeloftes kunnen verkrachten?

Ik schud met mijn hoofd, adem in en adem weer uit.

Ik besluit rationeel te denken, de drama achterwege te laten.

Dus kom ik op een vrij redelijke conclusie. Ietwat zwart wit, maar realistisch. 

Ik groei op in een generatie waarin de hype van ouders die vreemdgaan, extreem hot is geworden.

Deze plotselinge hype heeft veel kinderen van deze generatie waarin ik opgroei en dus nu mijn leeftijdsgenoten zijn, kapot gemaakt.

Bij velen heeft dit hun middelbare school tijd verpest, bij de rest een andere tijd; in beide gevallen duurt het lang voordat de wonden geheeld zijn.

En nu word er doodleuk tussen neus en lippen door verteld dat we ons niet aan moeten stellen,  want papa en mama zijn gelukkig getrouwd. 

Dan mag een van de twee best het recht hebben vreemd te gaan en het gezin op een ziekelijke manier kapot te maken.

Of de kids die dit nu op tv voorbij zien komen alsjeblieft even mama erbij willen roepen om het vervolgens aan te raden. 

"Mam kijk, dit is écht wat je nodig hebt. Zal je goed doen genomen te worden door iemand anders zonder dat papa het weet!"

En dan horen dat mensen zich afvragen hoe het toch komt dat kinderen zich steeds meer op een manier uiten die verdacht veel op de eerste tekenen van ontsporing blijken te lijken, en dat zij deze vraag afsluiten met een

 "In mijn tijd bouwden we op die leeftijd met zijn alle boomhutten en deden we grondtikkertje." 

Ja, stelletje sukkels. Met grondtikkertje moest je jezelf redden, veilig stellen voor de tikker door jezelf op de grond te knallen met de voeten in de lucht en indien dit niet op tijd gelukt was werd je gered door een ander om je zo snel mogelijk weer vrij te krijgen, te redden uit de macht van de tikker.

Toen was het de hype van elkaar redden in een spel.

 Maar de generatie die daadwerkelijk op deze site zit, is niet meer te redden.

Wij zijn wel te redden. Red het.

LIEF klein CADEAUTJE

Zit ik dan. 
Na een dag die begon met het gevoel dat ik de Mount Everest ging beklimmen.
Ik zag deze dag als een zware taak en achteraf gezien heb ik vandaag ook zo beleefd.
Totaal niet wetende hoe ik hem door zou moeten komen,
Niet wetende of ik hem wel door zou komen.


En dit alles werd mede mogelijk gemaakt door een feest.
Zo een feest die ervoor zorgt dat je de volgende dag niet meer functioneren kan.
Zo een feest die ervoor zorgt dat wanneer je op straat loopt en bekende mensen ziet, zij jou vragen of alles wel helemaal in orde is met je, dat het lijkt alsof de griep je gegrepen heeft.
Ja op zo een feest was ik, gisteren.
Sterker nog,
Het was mijn feest.


Ik besloot 21 jaar geleden om op 21 april geboren te worden en dat werd zonder moeite gevierd. 
En ja, die gedachte deed me goed.
Dit zou betekenen dat alle mensen die ik heb uitgenodigd er voor mij waren.
Dat wanneer zij dat ene gaan overhandigen, ik weer stralen kon.
En ja hoor, ik straalde weer,
Door de kleine cadeau's die me aangereikt werden.


Maar ondanks ik oprecht ben als ik uitspreek dat de cadeautjes die ik kreeg ervoor zorgden dat een intens geluksgevoel mijn lichaam overnam, moet ik jullie alsnog teleurstellen.
En geloof me, ik doe dit niet graag.
Het is niet dat ik mijn dag begin met de intentie mensen teleur te stellen, maar dit moet gezegd worden.
Buiten dat wens ik niet voor de gek gehouden te worden door de ander en zoals Gekke Gerda mij leert moet je de mens behandelen hoe jij zelf behandeld wilt worden.
Dus vanuit die les besluit ik jullie niet langer meer voor de gek te houden.


Ik vertelde ooit over een cadeautje, die ik maanden terug ontving.

Een cadeautje, die niet wist dat hij op het moment van uitpakken
ontvangen zou worden met zoveel liefde.
Een cadeautje, die niet wist dat ik al zo straalde voordat ik het uitgepakt had.
Een cadeautje, die niet wist dat hij zonder twijfel altijd het leukste cadeautje zou blijven.
Het moment was daar.
Na ontzettend lang wachten was het tijd om dit cadeautje uit te pakken.


Waarom het zo lang duurde voor ik het uitpakte?


Omdat mijn cadeautje, pas op de wereld is gekomen op 17 april 2012.

Gezond en wel, uit mijn lieve zus haar buik.
Mijn kleinste en grootste cadeautje tegelijkertijd,
En ja echt, dat zal het altijd blijven.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Yasin Taher

Een seintje van mij,voor jou.

"Oke Eva, je telt tot 3 en dan kijk je weer."
Is wat ik tegen mezelf zeg terwijl ik de veters van mijn schoenen bekijk nadat ik opmerkte dat er een jongen naar me keek en dit ervoor zorgde dat ik weg dook met mijn ogen omdat het lef in mij vertrokken was net nu ik zijn hulp zo hard nodig had.
Ik kijk op, kijk recht in zn ogen en lach. Een vrolijke, brede lach die de boodschap brengt dat ik zijn blik als iets positiefs ervaar en ik er niks op tegen zou hebben als wij morgen samen een beschuitje zouden eten.


Ik sein.
En met dat ik dit besef dringt het tot mij door hoe raar seintjes eigenlijk zijn.
Met seintjes bedoel ik geluiden, blikken of bewegingen waar wij op reageren.
Want dat is wat ik wilde met mijn vrolijke brede lach-sein, ik wil dat hij reageert.
En zo wilt bijvoorbeeld het stoplicht dat wij op hem reageren en bij elk geluid een andere reactie hebben.
Bij langzaam tikken blijven staan,
Bij snel tikken oversteken.


Maar is het niet heel krom dat wij, als mens zijnde, getraind kunnen worden door te reageren op seintjes van buitenaf en dat ook heilig doen, maar de seintjes van binnenuit, ons gevoel, te negeren?


En gevoel negeren doet iedereen wel is, maar ik heb het over het gevoel met een alarm.
Een alarm die continu afgaat omdat dit een belangrijk gevoel is.
Een alarm die het seintje geeft dat dit gevoel beluisterd moet worden. 
Waarom negeer je de alarmerende sein?
Waarom negeer je die momenten?
De momenten dat je vol verdriet zit wat eigenlijk te voorkomen was als je je eigen seintjes niet had genegeerd.
De momenten dat je weet dat het niet goed met je gaat maar je besluit het te negeren, of erger nog, te ontkennen.


Luister naar jezelf, alleen jij kan jezelf beter laten voelen.
Dat is de enige sein die ik je geef. 
Luister ernaar. 

Indien je vermijd ben je tegen strijd

Strijd. Veel mensen hebben het.
Strijd met elkaar om te bewijzen, strijd met zichzelf om te bewijzen.
Totaal geen toelatingsvermogen voor het gevoel nuchterheid, dit zou de strijd eventueel kunnen verzwakken en dat hoort niet bij een strijder.
Zo een erge strijdlust dat je er een stijve nek van krijgt, puur omdat je je kop niet wilt buigen.

En als ik de strijd factor al niet erg genoeg vind, heeft strijd ook een broer.
Tegenstrijdig is zijn naam.

Misschien ongeloofwaardig voor sommigen, maar ik heb een schurfthekel aan tegenstrijdige situaties die vaak ook veroorzaakt worden door tegenstrijdige mensen.
Ik zelf ben er van bewust dat ik veel moeite heb met het loslaten van dingen, omdat ik er absoluut niet tegen kan dat dingen veranderen. Alles zal blijven veranderen in het leven is wat Gekke Gerda altijd tegen me zegt, en ze heeft gelijk. Maar ondanks dat ik het besef heb van de continuïteit met betrekking tot verandering, kan ik mij niet neerleggen bij het één zeggen en het ander doen.
Dit zijn in mijn ogen ook veranderingen, namelijk mij een plan voorschotelen en het plan vervolgens anders, of helemaal niet, uitvoeren.

Geen twijfel over mogelijk dat meningen kunnen veranderen over mensen doordat deze mensen zichzelf aangepast hebben op een manier waar jij je prettig bij voelt.
Geen twijfel over mogelijk dat je een plan hebt die vervolgens anders uit pakt en dat dat acceptabel is.
Geen twijfel over mogelijk dat fouten absoluut gemaakt mogen worden ookal zei je dat het foutloos zou verlopen.

Ik heb het over momenten waarop je besluit om van links naar rechts gaan. 
Het niet weten wat je nou eigenlijk wilt, en het dus ook niet oprecht kan vertellen. 
Het in zoverre ontwikkeld hebben dat je door je wispelturigheid andere mensen kwetst en daardoor niet alleen meer jezelf maar ook de mensen om je heen tekort doet door tegenstrijdig te zijn.
En dat wanneer mensen zoals ik die het tempo van je wisselvallige keuzes niet bij kunnen houden, blijven hameren op het feit dat je niet doet waarvan je zei dat je het zou doen, smoesjes verzint.
Want dat doen tegenstrijdige mensen, smoesjes verzinnen.

Dus mijn punt is eigenlijk heel simpel. 
De tegenstrijd die word geprojecteerd op anderen, komt vaak voort uit het gebrek aan lef om de verkeerde keuze te maken en vanuit daar ontstaat de behoefte om de optie voor meerdere keuzes open te houden, dus minder kans om te falen.
Doordat je nooit 100% achter 1 bepaalde keuze kunt staan en dat eigenlijk weergeeft dat het geloof in jezelf totaal niet aanwezig is, 
verzin je smoesjes om deze realiteit te verdoezelen. 

Maar hey, kop op. Je maakt onbewust toch wel wat keuzes.
Zoals het bewust negeren van de keuze jezelf te laten kiezen.
Maar wel zelf de keuze maken jezelf niet te laten kiezen.





(shoutout naar mn trouwe blog promoters, liefde!)
WEEV

HIM-HER-SHE-WE • GOTELLURGIRLSALLABOUTIT

•part1•

Het boeit mij. Het fascineert mij dat er daadwerkelijk verschillen
zijn tussen de man en de vrouw.
Dat er over deze verschillen dagelijks opmerkingen en grappen gemaakt
worden en dat de verschillen zelfs zorgen voor gesprekken, oneindige gesprekken.
En dan zou je toch denken, dat de mens slim genoeg is om tot een eind conclusie te komen.
Een conclusie die de balans van gevoel en realiteit tussen de man en de vrouw
duidelijk weergeeft en dat je, wanneer de situatie daar naar staat, zonder pardon een gedetailleerd verhaal kan neer knallen voor de onwetende tegenover die vraagt hoe het nou precies zit tussen deze 2 aparte soorten mens terwijl een verwarde blik op het gezicht van de onwetende opduikt met dat hij de vraag gooit.

Niets is minder waar.
Als ik zo even nadenk, ben ik persoonlijk nooit verder gekomen dan een "Achja, mannen zijn gewoon raar" Of een, "Ze zijn gewoon allemaal hetzelfde" conclusie.
MAAR HOE LIEVE DAMES, ZIJN WIJ VROUWEN, ZELF?


•part2•

Ik kijk rechts en zie een meisje. 
Ze kijkt me aan en terwijl ze dit doet, rilt ze. Ze zal het vast ook erg koud hebben.
Ik glimlach, maar ontvang niets terug.
Ik kijk weg. 
Teef.
Ze zet me aan het denken. Ik besef door haar dat vrouwen nauwelijks naar elkaar kunnen lachen wanneer zij elkaar betrappen op een controlerende blik van watheeftzeaan, watiszeaanhetdoen, hoekrijgtzijhaarharenzostijl? en benbenieuwdwaarzedielaarzenvandaanheeft.
En doordat we hier niet zo goed in zijn heb ik haar al uitgescholden in mijn gedachten voor ik het door had.

Je hoort het mannen zo vreselijk vaak zeggen tegen elkaar, of tegen de vrouw zelf.
Dat wij vrouwen, zo ontiegelijk veel praten.
Praten tegen de man zelf, of praten tegen hun vriendinnen.
Praten over de man zelf, of praten over hun vriendinnen.

Het zit in de vrouw, het uitwisselen van informatie. 
Het bespreken van details, de drang om te evenaren.
De negatieve strijd die van nature onbewust bij vrouwen onder elkaar aanwezig is, word daarom ook gestart door middel van communicatie, namelijk een geniepige blik of een Ikbedoeldehetheusnietzo opmerking.

En ik, als nognetgeen vrouw zijnde, kan echt heel goed begrijpen dat mannen het niet volgen.
En nu hebben we het alleen over praten, laat staan over de gemene blikken onderling in een discotheek waar mannen gewoon middenin staan, of de seintjes die vrouwen elkaar geven en zonder woorden lijken te begrijpen waar het over gaat. Die merken ze dan ook vaak niet op, de man is qua communicatie in mijn ogen vrij simpel. En gelijk hebben jullie.

Want wat is het met ons als hij vraagt of hij je thuis af moet zetten en jij 3 keer nee zegt, je het hem toch kwalijk neemt als hij genoegen neemt met je antwoord en je alleen naar huis laat gaan?
Wat is het met ons dat wij de man zijn drama-vrije, watinhemelsnaambedoeldzenou-achtige, hoofdvanhetgezin-streverige gedachtegang zo proberen te verdraaien dat hij rode bloemen moest halen in plaats van gele maar dat het nu niet meer hoeft ondanks je ze nog steeds wilt want het ging juist om het principe.


Sommige dingen KUN je niet uitleggen aan een man, hoe graag je dat ook zou willen.
Sommige dingen KUN je niet zo brengen dat je je punt maakt bij een man maar alleen bij vrouwen, of het nou een terecht standpunt is of niet.
Dus waarom elkaar uitschelden in je gedachten wanneer zij juist hetgeen zijn die je de nodige backup kunnen geven doordat zij precies begrijpen wat je doormaakt?

Staat ie daar, met zn gele bloemen.
Ik kijk mn vriendin aan en ze begrijpt me; wat een sukkel.







•DONT GET IT TWISTED FOR THE GUYS OUT THERE WE LOVE U BUT THERE ARE SUM THINGS U WILL NEVER UNDERSTAND,BUT THATS OKAY CUZ AT THE END OF THE DAY WE SHARE THE SAME PROBLEM BY NOT UNDERSTANDING A DAMN THING OF OURSELVESSSSSS JIHIEEEE•

"Wat is het probleem dan Eva?" Zegt Moe. Ik noem haar Mens-moe.

Ik zucht. Typisch een vraag voor haar. 
"Ik ben het type wat graag in een groep is." Ik kijk haar aan, ze lijkt daadwerkelijk geinteresseerd in mijn verhaal.
"Het type dat iedereen aanhoort wanneer diegene tegenover mij sterk de behoefte heeft om mij te vertellen hoe rot hij/zij zich voelt, wat de oorzaak hiervan is en dan ook vaak het verhaal afsluit met de vraag hoe deze ellendige situatie opgelost kan worden.
 Het type die sterk de drang heeft te vragen wat er is nadat ik aanvoel dat er een intens gevoel door iemand op tafel geknald moet worden, of iets niet helemaal klopt. 
Maar niet alleen neig ik t type te zijn die er is in tijden van nood, ook om een feestje te creeeren.
 Zo sta ik dus ook altijd in het middelpunt. Sterker nog, ik ZET mijzelf in het middelpunt, ik gooi mijzelf erin als het moet.
Gewoon, omdat ik zo ben.

Begrijp me niet verkeerd, ik doe het zelf. Het toegeven aan mijn verlangen om omringd te zijn door mensen, doe ik zelf. 

Maar wat zijn mensen toch vreselijk gecompliceerd. En dan heb ik het niet eens over de verschillen tussen mannen en vrouwen, alleen dat al brengt gecompliceerde situaties bij elkaar. 
Ik heb het meer over het niet weten van wat je wilt, het zoeken naar een balans tussen goed en fout wat voor jou maar ook je naasten fijn voelt en geaccepteerd word, het jezelf behoeden van gevoelens zoals spijt en pijn of juist het toegeven daar van.
Wat kunnen wij mensen het leven van anderen en vooral van ons zelf, zo verschrikkelijk moeilijk maken. 
Ik word er moe van, ook van mijn eigen strijd. " 

Met dat ik een punt achter mn verhaal zet kijkt ze me aan. Vreselijk lang staart ze naar me, die Mens-Moe. Ze lacht. Ik neem aan dat dit haar enige reactie is op mijn verhaal, haar enige reactie op iets wat ik als ernstig ervaar, ik raak mijn behoefte aan de mens kwijt. 
Ik besluit om te draaien en met dat ik dit doe zakt mijn ikstaaltijdopen-tas van mijn schouder en bedenken mijn spullen zich om mijn tas uit te rollen. Ik zucht terwijl ik buk. 
Auw! Godver dat deed zeer. Wie geeft mij deze kopsto..Ohh.

" Hoi, sorry.. Ik wilde je alleen maar helpen met je spullen. " Zei die lachend. 
Ik kijk in de ogen van een jongen, die het avontuur met me aanging om samen mijn wegrollende spullen achterna te zitten en ze vervolgens weer in mijn tas te stoppen.
Mens-moe is weg.Verdwenen.

Door deze Mens-Moe jager, die ook nog is verdomd knap is, besef ik mij dat je altijd en overal mensen nodig zult hebben en het absoluut niet erg is als je daar af en toe moe van word.

Zolang je je frustraties op zijn tijd op een rijtje zet voor Mens-Moe, creer je overzicht. En overzicht brengt rust.
Rust is mooi en brengt je ver in t leven, een leven met mooie mensen.


This one goes out to my loved ones and just so you know, this boy is fiction. To bad..