"Wat is het probleem dan Eva?" Zegt Moe. Ik noem haar Mens-moe.
Ik zucht. Typisch een vraag voor haar.
"Ik ben het type wat graag in een groep is." Ik kijk haar aan, ze lijkt daadwerkelijk geinteresseerd in mijn verhaal.
"Het type dat iedereen aanhoort wanneer diegene tegenover mij sterk de behoefte heeft om mij te vertellen hoe rot hij/zij zich voelt, wat de oorzaak hiervan is en dan ook vaak het verhaal afsluit met de vraag hoe deze ellendige situatie opgelost kan worden.
Het type die sterk de drang heeft te vragen wat er is nadat ik aanvoel dat er een intens gevoel door iemand op tafel geknald moet worden, of iets niet helemaal klopt.
Maar niet alleen neig ik t type te zijn die er is in tijden van nood, ook om een feestje te creeeren.
Zo sta ik dus ook altijd in het middelpunt. Sterker nog, ik ZET mijzelf in het middelpunt, ik gooi mijzelf erin als het moet.
Gewoon, omdat ik zo ben.
Begrijp me niet verkeerd, ik doe het zelf. Het toegeven aan mijn verlangen om omringd te zijn door mensen, doe ik zelf.
Maar wat zijn mensen toch vreselijk gecompliceerd. En dan heb ik het niet eens over de verschillen tussen mannen en vrouwen, alleen dat al brengt gecompliceerde situaties bij elkaar.
Ik heb het meer over het niet weten van wat je wilt, het zoeken naar een balans tussen goed en fout wat voor jou maar ook je naasten fijn voelt en geaccepteerd word, het jezelf behoeden van gevoelens zoals spijt en pijn of juist het toegeven daar van.
Wat kunnen wij mensen het leven van anderen en vooral van ons zelf, zo verschrikkelijk moeilijk maken.
Ik word er moe van, ook van mijn eigen strijd. "
Met dat ik een punt achter mn verhaal zet kijkt ze me aan. Vreselijk lang staart ze naar me, die Mens-Moe. Ze lacht. Ik neem aan dat dit haar enige reactie is op mijn verhaal, haar enige reactie op iets wat ik als ernstig ervaar, ik raak mijn behoefte aan de mens kwijt.
Ik besluit om te draaien en met dat ik dit doe zakt mijn ikstaaltijdopen-tas van mijn schouder en bedenken mijn spullen zich om mijn tas uit te rollen. Ik zucht terwijl ik buk.
Auw! Godver dat deed zeer. Wie geeft mij deze kopsto..Ohh.
" Hoi, sorry.. Ik wilde je alleen maar helpen met je spullen. " Zei die lachend.
Ik kijk in de ogen van een jongen, die het avontuur met me aanging om samen mijn wegrollende spullen achterna te zitten en ze vervolgens weer in mijn tas te stoppen.
Mens-moe is weg.Verdwenen.
Door deze Mens-Moe jager, die ook nog is verdomd knap is, besef ik mij dat je altijd en overal mensen nodig zult hebben en het absoluut niet erg is als je daar af en toe moe van word.
Zolang je je frustraties op zijn tijd op een rijtje zet voor Mens-Moe, creer je overzicht. En overzicht brengt rust.
Rust is mooi en brengt je ver in t leven, een leven met mooie mensen.
This one goes out to my loved ones and just so you know, this boy is fiction. To bad..
