Als iedereen leest wat ik schrijf, lezen zij mij.

Ik heb mijzelf betrapt. Betrapt op een angst.
Het begon met het laten lezen van mijn verhalen aan een vriendin, die boeman.
De boeman die mij vroeg terwijl ze haar puppy ogen opzette of ik alsjeblieft dan alleen maar mijn verhalen online wilde zetten voor haar en de rest van de vrienden.
“Al doe je het alleen voor ons, je hoeft niet bang te zijn dat iedereen het leest. Wij vinden het goed laat ons het lezen.” Is hoe ze me overhaalde om een blog, met daarop de verhalen die gebaseerd zijn op hoe alleen ik denk, op hoe alleen ik het zie.

En nu, een jaar later. Betrap ik mijzelf op iets wat mij het hele jaar lang heeft tegengehouden het echt te laten lezen. Ik vertelde het tegen niemand, wilde ook dat niemand erover vertelde.
Alleen maar, besefte ik, alleen maar zodat ik mensen niet zou raken. Of geen problemen wilde veroorzaken. Omdat, als ik over een meisje met blauwe schoenen en een rotkop wilde schrijven ik bang was dat mijn vriendin met blauwe schoenen en een rotkop dacht dat ik het over haar had. Wat waarschijnlijk ook zo was, lelijke mensen doen het altijd goed in een verhaal. Dikke ook.
Maar dat terzijde. Ik besefte mij dat ik al mijn verhalen aanpaste op een neutrale doelgroep, onderwerpen waar iedereen over mee kan praten. Onderwerpen die iedereen kent en opmerkt.
Onderwerpen die dus uiteindelijk iedereen hetzelfde laat lijken.
Maar dat is niet wat ik wil. Ik ben niet iedereen. En dus kunnen mijn verhalen ook niet langer meer voor iedereen zijn, de gezamenlijke onderwerpen zijn op.
Dan maar de helft minder plezieren en wat mensen die me niet meer aardig vinden opbouwen, maar geen groepsverhalen meer.

Ik ben er klaar mee.

Nu zegt ze het echt gewoon, die Eva.

Tell yo momma she forgot to raise you

Heerlijk, die telefoons met alles erop en eraan.
Verveling is niet meer aan de orde tijdens die ene busrit, treinreis of terwijl je loopt.
Kapperszaken zijn nog nooit zo stil geweest en de files zijn niet meer wat het ooit was.
Altijd lekker bezig met dat rotding, dat rotding die me zo prima kan vermaken.

Mensen die de smartphone ziekte voorbij zijn gegaan, mensen die nog met dat idioot oude ding rondlopen wat je niet eens meer een telefoon mag noemen, stellen mij vaak een vraag.
De vraag, wat ik in hemelsnaam de hele dag door doe met mijn smartphone?
Zij snappen niet, dat ik daadwerkelijk alles wat ik aan mijn mede smartphone contacten vertel met een reden doe en dat het allemaal verontrustend goede gesprekken zijn.
Noem ze smartphoneloos. Het smartphoneloze soort.
Het smartphoneloze soort weet ook niet dat als ik besluit een misselijkmakende foto van mezelf te maken in de supermarkt terwijl ik een half liter pak melk  in mijn handen vast heb en dit gebruik als attribuut, zij mijn fotomoment missen doordat een foto met mijn smartphone zo tering snel gemaakt is.
“Maar waarom maak je die foto’s dan? Ik snap het niet, je bent boodschappen aan het doen. Waarom een foto?” Is wat de smartphoneloze aan mij vraagt.
Ik lachte, alsof het een vraag was die in deze tijd eigenlijk niet eens meer gesteld mag worden.
Ook nam ik gelijk zonder enige twijfel een comfortabele positie aan voordat ik het zou uitleggen, ik wist namelijk dat ik hier heel wat redenen voor zou hebben. Redenen die hem zouden laten begrijpen waarom die foto op dat moment nodig was.

”Buiten het feit dat ik mijn absoluut geniale smartphone vrienden elk moment kan bereiken, een roddel zo gearriveerd is en ik er ook niet bepaald vies van ben om te weten hoelaat het precies gaat regenen, wekt het ook de drang om continu bereikbaar te zijn. De drang om een foto van jezelf te maken op een locatie waar foto’s maken eigenlijk niet normaal is.
Het willen delen van je bezigheden, het willen delen van jezelf.”

Ik stopte.
Met dat ik mijn zelfverzekerde smartphone speech op tafel wilde knallen, besefte ik mij dat ik er zelf ook geen zak van begrijp.
Sterker nog, ik irriteer me eraan.
Ik krijg dat ding niet meer uit mijn klauwen, ik heb het altijd bij me.
Het is te vergelijken met een soort drugs voor me, door de high maak ik weinig bewust mee. Die foto in de supermarkt zorgt er in de ergste gevallen juist voor dat ik, als ik de foto later die dag nog een keer besluit te bekijken, besef dat ik die dag inderdaad in de supermarkt ben geweest.

Het slaat helemaal nergens meer op, maar oh wat geniet ik zo.
Buiten dat durf ik er ook geld op te zetten dat over 50 jaar nieuwe spierziektes worden ontdekt doordat je hand elke ochtend na een paar uur rust automatisch in de smartphone houding staat, het komt er allemaal aan.
En ik laat het toe, het is prima zo.

Er is alleen één ding.
Één ding wat mij zorgen baart.
Ik zie het dagelijks. Wat zeg ik, het confronteert mij dagelijks.
Je hebt van die programma’s waar je foto’s kunt bekijken die mensen erop zetten met daaronder een titel waar je diarreekrampen van krijgt zo vreselijk dat ze zijn, en ook ik doe eraan mee.
We delen met alle liefde de foto’s met elkaar waar je leuke kleding op aan hebt, met een bekende kut Nederlander op staat of gewoon om te laten zien waarmee je je op dat moment vol gaat zitten vreten.
 En door al die leuke foto’s die mij up to date houden over wat hot is en wat niet, zie ik er af en toe een voorbij komen waar ik een triest gevoel bij krijg.
En ik ben bang dat die af en toe binnen nu en zoveel tijd een altijd wordt.  

Dan zie ik waarschijnlijk niks anders meer dan 16 jarige meiden die hun borsten fotograferen in de badkamer.
Niks anders dan hun strakke kont in de vorm van een geile meloen met daar een hotpants omheen waar hun schaamstreek ver bovenuit komt.
Niks anders dan meiden die er alles aan doen de mannen die hun foto gaan “Liken” ook gelijk een flinke paal te bezorgen.
Want dat doet het hem hé, die “Likes”.
Een simpel knopje die je verteld dat een persoon je foto leuk vindt, je foto heeft bekeken en dus ook genoten.

Het streelt haar ego, het is helaas genoeg om haar ego te strelen.
En ik baal. Ik baal als een stekker als ik die 8784 likes zie staan onder de foto waar kleding slechts een illusie is.
Want waar zijn die 8784 likes voor de normale foto’s, de foto’s waarop we laten zien hoe kleurrijk de kots van je hond is of je peuter die voor het eerst van de schommel afrot?

Stop met die goedkope troep dames.
Jullie laten mijn en die van vele anderen hun aangebrande tosti foto’s, de chillsessie foto’s en de foto’s waarop je kunt zien hoe ziekelijk groot de spin is die op dat moment in de  slaapkamer hangt helemaal niks lijken.
Terwijl dat wel echt even de doelloze dingen zijn die we meemaken en willen delen, juist omdat het realistisch is.
Jouw opgemaakte koppie om 11 uur ‘savonds op een dinsdagavond is niet realistisch.
  Jij hebt net zo een scheetgezicht zonder make up als ik en als ieder ander.
En die gedachte, die like ik maar al te graag.