Als iedereen leest wat ik schrijf, lezen zij mij.

Ik heb mijzelf betrapt. Betrapt op een angst.
Het begon met het laten lezen van mijn verhalen aan een vriendin, die boeman.
De boeman die mij vroeg terwijl ze haar puppy ogen opzette of ik alsjeblieft dan alleen maar mijn verhalen online wilde zetten voor haar en de rest van de vrienden.
“Al doe je het alleen voor ons, je hoeft niet bang te zijn dat iedereen het leest. Wij vinden het goed laat ons het lezen.” Is hoe ze me overhaalde om een blog, met daarop de verhalen die gebaseerd zijn op hoe alleen ik denk, op hoe alleen ik het zie.

En nu, een jaar later. Betrap ik mijzelf op iets wat mij het hele jaar lang heeft tegengehouden het echt te laten lezen. Ik vertelde het tegen niemand, wilde ook dat niemand erover vertelde.
Alleen maar, besefte ik, alleen maar zodat ik mensen niet zou raken. Of geen problemen wilde veroorzaken. Omdat, als ik over een meisje met blauwe schoenen en een rotkop wilde schrijven ik bang was dat mijn vriendin met blauwe schoenen en een rotkop dacht dat ik het over haar had. Wat waarschijnlijk ook zo was, lelijke mensen doen het altijd goed in een verhaal. Dikke ook.
Maar dat terzijde. Ik besefte mij dat ik al mijn verhalen aanpaste op een neutrale doelgroep, onderwerpen waar iedereen over mee kan praten. Onderwerpen die iedereen kent en opmerkt.
Onderwerpen die dus uiteindelijk iedereen hetzelfde laat lijken.
Maar dat is niet wat ik wil. Ik ben niet iedereen. En dus kunnen mijn verhalen ook niet langer meer voor iedereen zijn, de gezamenlijke onderwerpen zijn op.
Dan maar de helft minder plezieren en wat mensen die me niet meer aardig vinden opbouwen, maar geen groepsverhalen meer.

Ik ben er klaar mee.

Nu zegt ze het echt gewoon, die Eva.